Atlantis en zijn beschaving Deel 2

Atlantis en zijn beschaving.

Vervolg deel 2

 

 

Wat voorafging.

Sinds mensenheugenis wordt er al in veel geschiedkundige geschriften geschreven over een verloren beschaving en een verzonken continent, dat ooit ver voor onze eigen menselijke geschiedenis ooit bestaan zou hebben. Zelfs in de vroegste literatuur van verschillende ‘Heilige’ geschriften vindt men verwijzingen naar een dergelijk continent. De vroegst bekende vermelding van een mogelijk bestaan van Atlantis vindt men in twee dialogen van de Griekse filosoof Plato. In de dialogen ‘Timaeus en Critias’, daterend uit de vijfde eeuw voor Christus, refereerde Plato voor het eerst naar een waarschijnlijk bestaan hiervan. In een gesprek tussen Solon en bepaalde Egyptische priesters in Sais, sprak men over een groot eiland dat zo een negenduizend jaar daarvoor in de Atlantische oceaan, door een vulkanische uitbarsting gezonken was. Sinds Plato’s tijd zijn er daarna honderden boeken en artikelen over Atlantis geschreven, de meeste daarvan in de afgelopen 200 jaar. Sommige boeken trachten duidelijk te maken, dat Plato’s verhaal over Atlantis niet alleen mogelijk, maar zelfs zeer waarschijnlijk is geweest. Anderen probeerden aan te tonen dat Atlantis slechts een mythe was, of te trachten daar een andere rationele verklaring voor te geven. Bijvoorbeeld door Atlantis te verbinden aan een plaats of stad, die anders dan in de Atlantische oceaan, mogelijk ergens anders bestaan zou hebben. Een groot deel van de literatuur over Atlantis is te vinden in omvangrijke werken van mystici. Juist vanwege de aandacht die door ‘pseudowetenschappers en occultisten’ geschonken wordt aan de legende van Atlantis, vermijden echte geleerden het om serieus onderzoek naar Atlantis te doen of om er zelfs maar over te spreken. Maar als er plotseling nieuwe documenten over de geschiedenis van Atlantis ontdekt zouden worden, die verder terug gaan dan de geschriften van Plato, dan zal de hele geschiedenis weer in een ander daglicht komen te staan. Dus blijft er voorlopig niets anders over dan zich te richten op de omvangrijke literatuur van de vele mystici, die in de loop van de eeuwen over dit continent geschreven hebben. Eén van deze mystici of occultisten zo men wilt, is Edgar Cayce (1877-1945), een destijds wereldberoemd medium en helderziende, die zeer uitgebreid over dit onderwerp geschreven heeft en er zelfs in duizenden sessies over verteld heeft. Niet alleen op grond van deze informatie, maar ook op basis van vele andere literatuur heeft ‘poly-energetisch therapeut, coach en specialist op het gebied van moderne psychotherapie’, Sylvia de Court Onderwater, een aantal artikelen over Atlantis geschreven. Artikelen waar in het onderstaande uitgebreid over geschreven zal worden. Sylvia de Court Onderwater staat bekend als zeer deskundig op dit terrein van de (nog niet erkende) geschiedenis van de mensheid en houdt ook lezingen over dit onderwerp.

In het kort de drie ontwikkelingsfases van Atlantis.

Zoals eerder gesteld lag Atlantis in de Atlantische Oceaan. Het oorspronkelijke continent Atlantis was van enorme afmetingen en reikte van het noordelijkste punt, ter hoogte van Groot Brittannië tot aan het zuidelijkste gedeelte, ter hoogte van Yucatan (Mexico). En daarmee in het westen ook op korte afstand van het Amerikaanse continent. In het oosten reikte het continent helemaal tot aan de Middellandse zee. Zodat de huidige Atlantische Oceaan grotendeels door het Atlantische continent in beslag genomen werd. Het totale continent is uiteindelijk in gedeelten, zowel door klimatologische omstandigheden als door menselijke invloeden, volledig ten onder gegaan. Wat niet in één keer gebeurde, maar in een drietal verschillenden fases in de tijd. De eerste fase met heftige catastrofes lag rond 50.000 jr. voor Christus. De tweede fase was rond 28.000 v. Chr. en de derde en laatste fase was ca. 10.900 jr. v. Chr. Dus zo een 13.000 jaar geleden. Na de ondergang van het Atlantische Rijk kwam er voorlopig een einde aan een menselijke beschaving die zich in die tijd buitengewoon hoog ontwikkeld had. Een ontwikkeling die onze huidige tijd in veel opzichten evenaarde en zelfs technologisch ver vooruit was.

De bloeitijd van Atlantis.

Al in de eerste ontwikkelingsfase, ruim voordat de tweede fase van start ging, maakte Atlantis al een grote bloeitijd door. Een periode van vooruitgang die ook in de tweede fase, maar dan op een kleiner deel van het oorspronkelijke continent, na een kortstondige terugval zijn doorgang vond. In deze bloeiperiode leefden de mensen op een totaal ander niveau van bewustzijn (vierdimensionaal) dan dat het zich later ging ontwikkelen. In deze vierdimensionale levensomstandigheden, werden de mensen in die tijd begeleid door hogere intelligenties (veelal van buitenaardse afkomst), die vanuit liefde en wijsheid de mensheid aanstuurden. Het klimaat was in die tijd subtropisch en het hele jaar door zeer aangenaam. De krachten die bij het derde oog horen, waren in die toenmalige evolutiefase nog sterk aanwezig en had men vanuit deze situatie een sterke verbinding met de natuurkrachten. Men wist toen nog dat materie een vorm van ‘bewustzijn’ was. Door dit wezenlijke inzicht in de Eenheid van ‘bewustzijn en materie’, konden de mensen de materie ook ‘vormen en tot op zekere hoogte ook creëren’. Men maakte innerlijk contact met het ‘bewustzijn in de materie’, waardoor deze ook daadwerkelijk in beweging werd gebracht en zelfs verplaatst of gemanipuleerd kon worden. De Griekse geschiedschrijver Herodotus (485-425 v. Chr.), die ook wel de ‘Vader van de Geschiedenis’ genoemd wordt en een compleet naslagwerk uit die tijd achtergelaten heeft, heeft in zijn werk zijdelings verteld over de tijd van Atlantis. Over kinderen uit Atlantis vertelde hij het volgende:

‘Alle kinderen leefden zoals gebruikelijk bij hun ouders. Maar omdat de ouders zelf ook nog volop in ontwikkeling waren en de studie van het ‘Zelf’ het grotere geheel van die tijd in perspectief plaatste, waren ook de kinderen op hun niveaus voortdurend met elkaar verbonden in overeenstemming met hun eigen intelligentie en ontwikkeling. Zij werden geselecteerd bij de geboorte in overeenstemming met hun evolutionaire (karmische) ontwikkeling en vervolgens voor zover mogelijk ook individueel onderricht, om hun algemene intelligentie te bevorderen die voortgekomen was uit vorige levens. De kinderen werden elke dag naar een prachtige omgeving in het park gebracht en in de openlucht onderwezen. De speelvoorwerpen van de Atlantische kinderen hadden altijd een onderrichtende functie. Zij waren niet gerelateerd aan oorlogen, zoals bij veel tegenwoordige kinderen. Zij zagen geen speelgoedwapens noch enig wapentuig dat door volwassenen werden gebruikt, zodat zij hen niet nabootsten door het gebruik van deze vormen van agressiviteit. Atlantische kinderen leerden door middel van ervaringen met geometrische vormen. Zij hadden als speelgoed veel kristallijnen voorwerpen die miniaturen waren van datgene die de stad informeerden, zoals bepaalde gebouwen en zaken die het interieur vertegenwoordigden van die gebouwen. Een voorbeeld van speelgoed was onder andere een balspel, waarbij de bal van glas leek en van binnen een vacuüm had, zo ongeveer als de tegenwoordige bal. De binnenkant van de bal was speciaal ontworpen en zodanig van aard dat hij net als bij ons, heen en weer kon worden gegooid tussen de kinderen. Maar in dit geval had de bal een onderrichtende functie en was hij ontworpen om spelenderwijs informatie over te dragen op de kinderen. In het kristallijne materiaal dat het glazen omhulsel van de bal vormde, bevond zich een bepaalde stof dat leek op de stof silicium in onze huidige computers. In deze stof bevond zich bepaalde informatie met een energiefrequentie die voorbij ging aan de vijf zintuigen. Terwijl de kinderen met deze kristallen bal speelden, ontvingen zij ‘energetisch’ informatie die afgestemd was op hun geestelijke vermogens. Zodat er vanzelf bepaalde kennis op de kinderen werd overgebracht. Kristallijne materialen werden sowieso veel toegepast in de Atlantische samenleving en kwam men in de meeste voorwerpen en constructies tegen. Zo ook in het volgende verhaal over het volgen van onderwijs.’

Kennisoverdracht op andere niveaus van frequentie.

Bij het naderen van een kristallijnen, glasachtige doorgang (ruim zeven meter hoog) naar een bepaald collegegebouw dat deel uitmaakte van een onderwijsinstelling, werd men geconfronteerd met een veelheid van beelden die op het kristal van de doorgang werden geprojecteerd. Deze beelden, die als een caleidoscoop in kleur verschenen, waren een middel om studenten voor te bereiden om het gebouw binnen te lopen, wat kennelijk noodzakelijk was. Een omhulsel van speciale energie, opgebouwd uit het elektromagnetische krachtveld dat ons overal omringd, werd om de student heen geplaatst. Bij binnenkomst in het collegebouw werden bepaalde energiefrequenties op de student geprojecteerd, die zijn of haar fysieke lichaam in een zodanige toestand brachten, dat zij de hoogfrequente energie van de ‘Verlichte Wezens’, die hen ging onderwijzen in zich op konden nemen. Daarom werden alle studenten die dat gebouw binnengingen energetisch zodanig voorbereid, dat zij in een andere staat van bewustzijn kwamen en de lessen die zij zouden ontvangen goed in zich op konden nemen. Op deze manier waren zij zodanig voorbereid dat zij een ruimer concept van het ‘oneindige’ in hun geest op konden nemen. Zij ontvingen specifieke informatie die hun bewustzijn telepathisch vanuit het hogere bewustzijn van hun leraren binnenkwam. Want ook telepathie was de gewoonste zaak van de wereld in die tijd. Overigens bleef de studie die men volgde altijd onderdeel van het werk die zij later gingen doen. Een ieder werd specifiek opgeleid voor de functie of het vak, waar ze al vroeg geschikt voor werden bevonden. De opleiding voor het latere beroep begon in de regel al in de vroegste kinderjaren. Er werd in die tijd geen onderricht in ‘algemene ontwikkeling’ gegeven op de manier zoals wij die kennen. Mensen werden heel specialistisch opgeleid en wisten verder weinig of niets af van andere zaken. Wat onder andere te maken had met hun nog niet in die denkrichting ontwikkeld bewustzijn. Dit ondanks het feit dat men zeer intelligent kon zijn, miste men in het algemeen het bredere ‘perspectief’. Waar de eenzijdige ontwikkeling vanaf de vroegste kinderjaren natuurlijk mede ‘debet’ aan was. De ontwikkeling van elk kind was vanaf de vroegste kinderjaren zeer eenzijdig en buitengewoon rationeel gericht geweest op het beroep, dat zij later individueel uit gingen oefenen. Van enig empathie naar andere vakgebieden was bij een ieder niet of nauwelijks aanwezig. Ook in de ‘bloeitijd’ van Atlantis was men al bezig met het genetisch manipuleren van planten voor de voedselproductie. Zij waren in die kennis al verder gevorderd dan dat wij dat momenteel al zijn. Zo ook met de geneeskunde, de geneeskunde was op een heel ander peil dan bij ons. Healing en werken met kleuren en gekleurd licht, alsook met kristallen waren steevast onderdeel van de behandeling, maar de allopathische (tegenwerkende) kant van de geneesmiddelen zoals wij die kennen, was ook verder gevorderd. Beide vormen waren in de geneeskunde veel meer geïntegreerd dan nu nog het geval is. Maar zij werkten ook met methodes die men nu ook al toepast in de geneeskunde. Bij operaties werd er standaard gewerkt met laserstralen in plaats van met messen. En men gebruikte geluidsgolven om mensen te helen of om ze onder narcose te brengen. Alles ging al op dezelfde geavanceerde wijze als dat bij ons nu ook het geval is.

Transformeren van atomaire frequenties.

Uit het werk van de Griekse Herodotus blijkt ook de volgende verhalen uit Atlantis. Een man vertelt over zichzelf: ‘Zoals men ziet lijk ik begin twintig te zijn. Doch, in tijd heb ik veel langer geleefd en ben ik in staat geweest om de bijzonderheid te bereiken van het fysieke uiterlijk van een jonge man door de aard van mijn intelligentie. In feite bevind ik mij dichter bij de tijd van zestig aardse jaren, maar daar weet ik weinig van, want tijd is slechts een indicatie van de processen van een bepaalde frequentie van de atomaire elementen. Wij leren in Atlantis hoe wij de beperkingen van de materiële frequentie moeten transcenderen, om in staat te kunnen zijn de integratie te bereiken van een interdimensionaal bewustzijn.’ Uit veel verhalen blijkt dat de mensen in die tijd doorgaans honderden jaren oud werden en sommigen (waaronder priesters) zelfs duizenden jaren oud. Maar men moet dit wel allemaal zien in het licht van de ‘vierde dimensionale tijd ’ waarin men toen leefden. In onze huidige driedimensionale wereld is de materie uiteindelijk het meest ‘verdicht’ geworden en zijn dientengevolge onze levens ook compact en zeer beperkt van tijd geworden. Het transformeren van de frequentie van atomen heeft onder meer te maken met de ‘buitenzintuigelijke’ krachten vanuit het derde oog, waarbij men verbinding maakte met het bewustzijn van de materie. Zo bezaten zij (in het bijzonder de priesters) het vermogen om de zwaartekracht op te heffen. Het creëren van grote bouwwerken (piramides, tempels e.d. ) was dus veelal een kwestie van levitatie. Levitatie doormiddel van energetische krachten die door priesters in groepsverband werden gecreëerd. Grote machines en werktuigen die wij bij onze bouwmethodes kennen kwamen bij hen, bij het creëren van grote bouwwerken niet voor. Alles gebeurde ‘energetisch’. Zo kon men in Atlantis ook op andere gebieden veranderingen aanbrengen in de atomaire structuren of frequenties van bepaalde materialen. Bij het volgende verhaal gaat het over een bijzondere fontein. ‘Normaal gesproken maken waterdruppels uit een fontein mensen nat, als zij de fontein te dicht naderen en zij waterdruppels op zich krijgen. Maar bij deze fontein was dat niet het geval. Dit water vertegenwoordigde een andere vorm van energie, water dat in zijn atomaire structuur gewijzigd werd en meer dan twee atomen waterstof en zuurstof bevatte. Maar dan zodanig samengesteld dat het water de eigenschap behield, die het veronderstelde water te kunnen zijn. In deze chemische verbinding werd namelijk een nieuw element toegevoegd. Welk element is niet bekend. Het nieuwe element gaf het water de eigenschap niet nat te zijn en toch de vertrouwde vorm hield. De druppels hadden het uiterlijk van een spiraalvorm, wanneer ze een bepaalde hoogte bereikt hadden en vielen vervolgens in wimpels naar beneden.

Energievoorziening.

De Atlantiërs maakten ook gebruik van atoomenergie en van zonne-energie, maar veel belangrijker waren de krachtbronnen die voortkwamen uit ‘kristalenergie’. In onze computers is er onder andere gebruik gemaakt van silicium, dat in zuiver gekristalliseerde vorm kwarts of bergkristal betreft. (Silicium komt in meerdere vormen in de natuur voor. De aardkorst bestaat voor 25,7 % uit silicium in zijn verschillende verbindingen. Naast bergkristal vinden we hetzelfde pure kiezelzuur in tridymiet en christobaliet. Zand is vergruisde kwarts, dat door ijzerverbindingen lichtgeel gekleurd is.) Momenteel is er sprake van ‘ontwaking’ van een aantal belangrijke kristallen op Aarde. De kristallen waar het hier om gaat betreffen de toenmalige ‘hoofdgeneratoren’ van Atlantis. In de vele tempels van Atlantis bevonden zich grote kristallen met daaronder grote spiralen van Orichalcum (goudkleurige bronzen legering), die fungeerden als energiegeneratoren. Alle tempels met kristallen creëerden samen een kristallijnen rastercomplex, dat verantwoordelijk was voor de energievoorziening van Atlantis. Zonne-energie speelden hier zijdelings ook een belangrijke rol bij, maar ook de gedachtekracht van alle mensen samen. De mensen besteden dagelijks in een vast patroon een gedeelte van hun tijd aan een vorm van meditatie vanuit het hart, voor het nut van allen. Hiervoor had iedereen thuis een klein kristal, waar ze ’s morgens hun meditatie op richtten. Dit kristal stond weer in verbinding met de grote kristallen in de tempels. Maar wat toen wel kon, kan helaas nu niet meer, omdat de tijd toen vierdimensionaal was en de Aarde inmiddels geologisch sterk veranderd is. De meeste mensen beseffen wel dat gedachten ook krachten zijn en dat wanneer men zijn gedachten sterk op iets richt, dit in energie omgezet kan worden. Maar in die tijd kon dat fysiek direct uitwerking hebben. Door de gedachten via meditatie te richten op het huiskristal, kon dit in energie worden omgezet en doorgegeven worden aan de kristallen in de tempels. De uiteindelijke energie die mede hierdoor door de kristallen in de tempels gegenereerd werd, kon zowel ten goede komen aan de totale energievoorziening, als ook op afstand worden ingezet op alle transportmiddelen die men toen kenden.

‘in deel 3 van deze serie over Atlantis zal over een week of vier weer verder ingegaan worden op dit onderwerp.’

Inspiratie: Atlantis, ‘Sylvia de Court Onderwater’.

 

                                                               

 

 

 

 

Handelen met compassie.

Handelen met compassie.

Zie de wereld met Liefde.

De essentie.

Compassie of mededogen is het vermogen om ons betrokken te voelen bij pijn en lijden. Zowel dat van onszelf als dat van anderen. Het gaat samen met de wens deze pijn en dit lijden te verlichten en de bereidheid daarin verantwoordelijkheid te nemen. Het is een algemeen menselijke eigenschap, die bij ieder in aanleg aanwezig is, maar die vaak om allerlei redenen niet tot bloei gekomen is. Wat bij iedereen natuurlijk wel tot bloei kan komen en zich in de loop der jaren vaak om allerlei redenen ook vanzelf kan manifesteren. Doch, terwijl medelijden vooral gepaard gaat met angst en sentimentaliteit, vraagt compassie veelal om moed en ruimhartigheid. Maar compassie is nadrukkelijk geen medelijden. Medelijden is meer een projectie van de eigen angst of sentimentele gevoelens, die ons doen verzinken in wat we zien. Medelijden ziet de ander los van onszelf en kan mogelijk leiden tot een bevoogdende, zelfgenoegzame houding die vaak niet tot actie leidt. Het leed en de onrechtvaardigheid in de wereld om ons heen is vaak zo verschrikkelijk en hopeloos dat we onze ogen ervoor sluiten, omdat het ons zo raakt en we ons machteloos en hulpeloos voelen om er iets aan te doen. Mensen moeten meer onthecht raken, beter leren om de problemen wel in de juiste context te zien en het zich ook aan te trekken, maar niet zodanig dat ze er al hun energie en gevoel voor evenwicht door verliezen. Men moet leren de dingen in proportie te zien en weten dat de problemen bestaan. Maar proberen binnen de mogelijkheden die er zijn, zo goed mogelijk mee leren om te gaan en tegelijk zich er aan onthecht te blijven. Men moet zich onthechten, niet van de problemen zelf maar van de reactie(s) daarop. Oprechte gevoelens van pijn en verdriet laten zien dat het ‘Hart’ leeft, gezond is en reageert op menselijke nood. Maar ‘dien de nood’ actief en doelmatig en men zal zien dat de pijn en het lijden geleidelijk aan minder zal worden. Naarmate men er doelmatiger en efficiënter mee leert om te gaan, zal men er minder emotioneel bij betrokken raken. Een groot deel van de pijn en het lijden wordt veroorzaakt door het gevoel dat men er incapabel en hulpeloos tegenover staat, wat passiviteit in de hand werkt.

Compassie als kompas.

Het universele begrip van compassie is gebaseerd op het besef dat alle mensen gelukkig willen zijn en lijden en verdriet willen vermijden. Geef en gun een ander wat men zelf ook heeft en wat men zelf wenst. Compassie is al enige tijd uitgebreid beschreven in het ‘Handvest voor Compassie’ van Karen Armstrong, die in 2008 de prestigieuze Amerikaanse TED-prijs won. De TED-prijs wordt jaarlijks toegekend aan iemand met een vernieuwende en stoutmoedige visie voor een inspirerende mondiale verandering. Armstrong besloot het prijzengeld te gebruiken om het besef van compassie en het in praktijk brengen ervan wereldwijd aan te moedigen. Om haar doel te bereiken zette Armstrong een internationale website op, waarop mensen over de hele wereld konden meedenken en bijdragen konden leveren. Achttien vertegenwoordigers van ‘religieuze, morele en burgergroepen’ van over de hele wereld, stelden een tekst samen uit de reacties die op de website ontvangen werden. Op 12 november 2009 werd het ‘Handvest voor Compassie’ voor het eerst uitgebracht en gepresenteerd in 32 landen en op 175 bijeenkomsten. Volgens de website: ‘Het Handvest voor Compassie’, is dit een document dat uitstijgt boven religieuze, ideologische en nationale verschillen. Gesteund door vooraanstaande denkers uit vele tradities, inspireert het Handvest over de hele wereld tot de Gulden Regel: ‘Wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat een ander niet’. Het ‘Handvest voor Compassie’ is een gezamenlijke inspanning om niet alleen te denken met compassie, maar ook het handelen met compassie op welk gebied van de samenleving dan ook, centraal te stellen. Compassie is geworteld in de principiële vastbeslotenheid om onszelf in de schoenen van de ander te verplaatsen en vormt de kern van alle religieuze en ethische stelsels. Het vastleggen van het Handvest heeft allerlei initiatieven doen ontstaan, zoals ‘compassievolle’ steden en verschillende bewustmakingscursussen. De website verzamelt verhalen en artikelen over daden van compassie.

Het ‘Handvest voor Compassie’.

Het principe van compassie of mededogen ligt ten grondslag aan alle religieuze, ethische en spirituele tradities. Steeds opnieuw wordt daarmee een beroep gedaan op ons om anderen te behandelen zoals wij zelf behandeld willen worden. Compassie is onze drijfveer om ons onvermoeibaar in te zetten voor het verzachten van het leed van onze medeschepselen, om terug te treden uit het middelpunt van onze wereld en een ander voor het voetlicht te plaatsen. Om daarmee recht te doen aan de onschendbare heiligheid van ieder mens en zonder uitzondering een ieder ander, te behandelen met volstrekte ‘waardigheid, billijkheid en respect’. Daarbij hoort tevens de opdracht om zowel in het openbare als in het privéleven er voor te waken, geen enkele vorm van leed aan anderen te veroorzaken. ‘Door gewelddadig te handelen, door de kwaliteit van het leven van een ander te verslechteren, door de grondrechten van anderen te misbruiken of te ontkennen..; alsook door haat te zaaien en laatdunkend over anderen te spreken, zelfs over onze vijanden, doen wij de menselijkheid die wij allen op deze wereld met elkaar delen geweld aan’. Wij erkennen dat wij er niet in geslaagd zijn een leven te leiden vervuld van compassie en dat sommigen uit naam van hun religieuze overtuiging, het totale menselijke leed groter of soms zelfs vele malen groter hebben gemaakt. Daarom roept het Handvest iedere man en vrouw op om:

-          Compassie opnieuw tot de kern van moreel handelen en van religie te maken;

-          Terug te keren naar het oude principe dat iedere interpretatie van geschriften die aanzetten tot geweld, haat of minachting geen enkele legitimiteit heeft;

-          Garant te staan voor de verstrekking van correcte en respectvolle informatie over tradities, godsdiensten en culturen aan jongeren;

-          Positieve waardering van culturele en religieuze verscheidenheid te stimuleren;

-          Bij te dragen aan medeleven, gebaseerd op kennis, voor het leed van alle mensen. Ook van hen die wij als onze vijanden zien;

Het is daarom ook van wezenlijk belang dat wij in onze gepolariseerde wereld, compassie tot een ‘duidelijke, lichtende en dynamische’ kracht maken. Indien compassie geworteld is in de principiële vastbeslotenheid om uit te stijgen boven egoïsme, kan zij ‘politieke, dogmatische en religieuze’ grenzen slechten. Als product van onze wezenlijke afhankelijkheid van elkaar, speelt compassie een fundamentele rol binnen menselijke relaties en bij een volwaardig mensdom. Compassie voert naar verlichting en is onmisbaar voor het realiseren van een eerlijke economie en een harmonieuze wereldgemeenschap, die met elkaar in vrede leeft. Derhalve is de taak die voor ons ligt duidelijk:

‘Open de vensters van de ziel en laat het licht van de ziel ons leven verlichten. Laat de kennis en het doel van de ziel zich uitdrukken doormiddel van de ontwaakte intuïtie. Ken de betekenis van ‘mededogen’ en verspreid die liefde overal om ons heen. Laat de wijsheid van de ziel alle illusies verdrijven en word een Licht voor elkaar. Dat is de taak van een ieder die het ‘Pad van Licht’ wil betreden. Wek de intuïtie en verdrijf de duisternis. Wek de intuïtie en ban alle angsten uit. Compassie of mededogen ontstaat altijd uit begrip en begrip is de uitkomst van diepgaand contemplatief beschouwen’.

De ‘stem van de stilte’.

‘Uw Ziel lene haar oor aan elke kreet van smart, gelijk de lotusbloem haar hart ontbloot om zich te laven aan de morgenzon. Laat de felle Zon niet één smarte traan drogen, voor gij die zelf uit het oog van de lijder gewist hebt. Doch elke hete traan, door mensenoog geweend, valle neder op uw hart en blijven daar en worde nimmer weggevaagd, voordat de smart die hem veroorzaakte gelenigd is. Deze tranen, oh gij met een hart vol mededogen, zijn de stromen, die de velden van onsterfelijke barmhartigheid besproeien’.

Bon: www.charterforcompassion.org/handvestvoorcompassie.nl En een gedicht van H.P. Blavatsky.

     

   

               

Wijze woorden van de Paus.

Wijze woorden van de Paus.

(Zodra de mogelijkheid zich voor doet om nader op Atlantis in te gaan, zullen er tijdelijk even andere onderwerpen worden aangesneden.)

 

 

 

Zijn zorgen omtrent armoede en onrecht.

 

Paus Franciscus: ‘Hoe kan het geen nieuws zijn als een dakloze sterft van de kou, maar dat het wel nieuws is als de aandelenmarkt twee punten naar beneden gaat?’

Kritische blik op de Wereld.

Precies een jaar geleden publiceerde paus Franciscus een Apostolische Vermaning, getiteld: Evangelii Goudium, ofwel ‘de Vreugde van het Evangelie’. De verklaring bekritiseerde het huidige mondiale economische systeem. Hij riep de wereldleiders op om tegen armoede en onrecht in actie te komen en riep de rijken op om hun rijkdom met de armen te delen. Het is niet mijn taak om een gedetailleerde en volledige analyse van de hedendaagse werkelijkheid te geven zei de Paus. Maar ik vermaan alle gemeenschappen tot een ‘voortdurend waakzame kritische blik op de tekenen van de tijd’. De Paus verklaarde: ‘De mensheid staat in onze tijd op een keerpunt in haar geschiedenis, zoals we kunnen zien aan de vorderingen die op zo veel terreinen zijn gemaakt’. We kunnen de stappen die gezet zijn om het welzijn van mensen te verbeteren op gebieden als ‘gezondheidszorg, onderwijs en communicatie’, slechts prijzen. Tegelijkertijd moeten we niet vergeten, dat dagelijks de meerderheid van de mensheid ternauwernood overleeft, vaak met verpletterende gevolgen. De veranderingen in onze tijd zijn in gang gezet door de enorme ‘kwalitatieve, kwantitatieve, snelle en zich opeenstapelende vorderingen in technologie en wetenschap’. Alsook hun directe toepassing hiervan in de ‘natuur en in het leven van alle dag’. We leven in een tijd van kennis en informatie, wat vaak tot nieuwe en anonieme vormen van ‘macht’ heeft geleid. Zoals het gebod ‘Gij zult niet doden’, een duidelijke grens stelt om de waarde van het menselijk leven te waarborgen en te eerbiedigen. Moeten we tegenwoordig ook ‘Gij zult niet’, zeggen tegen een economisch systeem van ‘buitensluiting, van verdeeldheid en van ongelijkwaardigheid’. Zo een economisch systeem is destructief. Zoals de aanhef vermeld: ‘Hoe kan het geen nieuws zijn als een dakloze sterft van de kou, maar dat het wel groot nieuws is als de aandelenmarkt twee punten daalt’. Dat is puur een kwestie van buitensluiting. Kunnen we werkeloos blijven toezien wanneer voedsel weggegooid wordt, terwijl elders mensen van de honger omkomen? Dit is een zaak van ongelijkwaardigheid! Vandaag valt alles onder de wetten van ‘concurrentie en het overleven van de sterkste’, terwijl de machthebbers teren op de machtelozen. Met als gevolg, dat massa’s mensen zich buitengesloten en gemarginaliseerd voelen: ‘zonder werk, zonder kansen en zonder enige vorm van uitzicht of ontsnapping hieraan’.

Het verschil tussen arm en rijk neemt schrikbarend toe.

Niettemin blijven sommigen de achterhaalde theorie verdedigen, dat rijkdom van de rijken vanzelf naar beneden door druppelt. Ervan uitgaande dat economische groei in een ‘Vrije markt’, onvermijdelijk uitmondt in grotere rechtvaardigheid in de wereld en mogelijkheden voor iedereen. Deze mening die nooit door de feiten bevestigd is, drukt een wreed en naïef vertrouwen uit in de zogenaamde goedheid van hen die economische macht uitoefenen. En in de heilig verklaarde werking van het heersende economische systeem. Intussen wachten degenen die buitengesloten zijn nog steeds verder op de belofte van betere tijden. Terwijl de inkomsten van een rijke minderheid buitensporig groeien, groeit ook de kloof die de meerderheid van de welvaart scheidt die door deze kleine minderheid genoten wordt. Deze onmiskenbare onbalans is het gevolg van ideologieën, die de absolute autonomie van de vrije markt en de financiële speculatie verdedigen. Daarbij komt dan ook nog de wijdverbreide corrumpering, corruptie en egoïstische belastingontduiking, die wereldwijde afmetingen hebben aangenomen. De dorst naar macht en bezit kent geen grenzen. In dit systeem, dat de neiging heeft alles te verslinden wat winstgroei in de weg staat, staat alles wat kwetsbaar is zoals het milieu, machteloos tegenover de belangen van een ‘verheerlijkte’ markt. Een markt die blijkbaar de enige regel geworden is. De paus verklaarde: ‘Ik moedig financiële deskundigen en politieke leiders aan’, om over de woorden van een van de wijzen uit de oudheid na te denken. ‘Wie zijn rijkdom niet met de armen deelt, steelt van hen en ontneemt hun hun levensonderhoud. Onze bezittingen zijn niet ons eigendom, maar dat van hen’.

Solidair met iedereen.

Financiële hervormingen die zich richt op zulke ethische overwegingen, vereist een krachtdadig andere aanpak van de kant van politieke leiders. De paus dringt er bij hen op aan, deze uitdaging vastberaden op te pakken en met uiteraard de blik op de toekomst gericht. Zonder daarbij de bijzonderheden van ieder speciaal geval uit het oog te verliezen. Geld moet dienen en niet heersen! De paus houdt van iedereen, rijk en arm, maar uit naam van Christus is hij verplicht allen te herinneren. Dat de rijken de armen moeten helpen, moeten respecteren en vooruit moeten helpen. De paus vermaant de verantwoordelijke personen en instellingen, tot royale solidariteit en tot een terugkeer van het financieel economische stelsel, naar een stelsel met een meer ethische benadering ervan die de mensen ook steun verleent. In een toespraak bij de viering van de ‘Wereldvrede dag van de katholieke kerk, stelde paus Franciscus vorig jaar: ‘Hoe gebruiken wij de hulpbronnen van de Aarde? Hedendaagse samenlevingen moeten nadenken over de hiërarchie van prioriteiten waarop de productie gericht is. Het is waarlijk een dringende plicht om de hulpbronnen van de Aarde zodanig te gebruiken dat we allen vrij kunnen zijn van honger’. Aldus de paus.

Bron: sfgate.com. huffingtonpost.com

Tot slot.

Eenheid en synthese.

De mensheid gaat het Tijdperk van Aquarius binnen. Het nieuwe tijdperk en zijn energieën, kan alleen in groepsverband geleefd en ervaren worden. De voornaamste hoedanigheid van Aquarius is ook Synthese. De samenvoegende en vermengende kosmische stralen van Synthese, zullen zich aan het leven van allen op gaan dringen, totdat geleidelijk de hogere alchemie zijn weldadig doel bereikt en het mensenras Eén wordt. Zo zal het ook uiteindelijk gaan worden. Zo zal de mensheid de waarheid leren kennen dat Eenheid kracht is, de wezenlijke aard van ons Wezen, het doel waar uiteindelijk alle mensen naar streven. En waar alle activiteiten van de mens uitdrukking aan trachten te geven. Een eerste noodzakelijke stap is het besef dat de mensheid Eén is en dat haar noden overal dezelfde zijn, hoe verschillend en ogenschijnlijk strijdig ook de uiterlijke vormen mogen zijn. De enorme verschillen in levensstandaard tussen rijke en arme landen drijven de spot met deze wezenlijke Eenheid en dragen de kiemen van oorlog in zich. Het antwoord is daarom eenvoudig: ‘De invoering van het beginsel van alles met elkaar samen te willen delen, biedt de oplossing voor de verdeeldheid in de wereld’. Niets minder zal voldoen. Samendelen is een goddelijk principe en moet eens tot uitdrukking komen. Door met elkaar samen te gaan delen, erken je als het ware God in je naaste, in je ‘broeder en in je zuster’. Het is de aard van goddelijkheid. Door ‘vrijheid en rechtvaardigheid’ tot stand te brengen door middel van alles met elkaar te willen delen, zullen we geestelijk de juiste ‘politieke, economische en religieuze’ structuren kunnen bouwen. Miljoenen mensen voelen al dat de mensheid alleen kan overleven door samen te werken voor het welzijn van allen. Dit nieuwe en wijzere denkbeeld ontwaakt geleidelijk overal in de mensheid en toont de weg naar toekomstige ‘vrede en harmonie’. Langzaam aan komt men overal ter wereld in opstand tegen dictatuur en onrechtvaardigheid en eist men vrijheid en democratie. Dit ontwaken, kan niet gestopt of afgewend worden want hier liggen de uitgangspunten van ‘Synthese, Samensmelting en Samenvoeging’ aan ten grondslag. Wanneer mensen en in het bijzonder de politieke leiders zich hier bewust van worden, zullen ze hun verlangen naar vergelding opgeven en de weg naar ‘vrede, vrijheid en rechtvaardigheid’ met enthousiasme in willen slaan. Om uiteindelijk een betere toekomst voor iedereen en overal ter wereld te willen bouwen.

 

Bron: ‘de leer van Benjamin Creme’.

 

 

  

                   

 

                

Veranderingen in het bewustzijn.

Veranderingen in het bewustzijn.

(Zodra de mogelijkheid zich voor doet om nader op Atlantis in te gaan, zullen er tijdelijk even andere onderwerpen worden aangesneden.)

Wat ons te wachten staat.

In de hele geschiedenis van de mensheid is er nooit zo een tijd geweest als de huidige. Nooit, in alle cycli die hun stempel hebben gedrukt op de evolutie van de mens, was er een zelfde mogelijkheid voor verandering. Deze tijd is daarom zo uniek. Ze duidt op een verandering in bewustzijn die zo dramatisch en verstrekkend is, dat nieuwe begrippen en woorden bedacht moeten worden om de mens te beschrijven zoals hij zal worden. Vaak is gesteld dat de mens een goddelijk aspect vertegenwoordigt (Godsvonk), een aspect dat ten grondslag ligt aan het geestelijke wezen van de mens. Dit is geen verzinsel maar de waarheid over de aard en het Wezen van de mens. Het is slechts een kwestie van tijd tot die waarheid wordt ervaren en duidelijk voor allen wordt uitgedrukt. We staan op de drempel van een tijdperk waarin de aangeboren geestelijke aard van de mens, zich op grote schaal zal beginnen uit te drukken. Talloze mensen in de hele wereld zullen zich geleidelijk bewust gaan worden van het ware doel van hun bestaan. Er zal een intensere, gezondere houding tegenover het leven ontstaan en mensen zullen zichzelf herkennen als Ziel, een ziel in incarnatie. Velen zullen langzaam gaan inzien wat het doel van hun leven is en zich in toenemende mate meer bewust gaan inzetten voor hun eigen evolutie. En daarmee vormen van vrijheid en rechtvaardigheid gaan creëren, die deze wereld nooit eerder heeft gekend. Door het werken aan ‘vrijheid, rechtvaardigheid en vrede’ voor iedereen, zal het ‘goddelijke aspect’ van de mens op de voorgrond treden en nader tot zijn recht gaan komen. Niet als religieuze ervaring maar in elke facet van het leven. Ook in de politiek, de economie, onderwijs, kunst en in de wetenschap, zal steeds meer het innerlijk besef van onze geestelijke aard tot uitdrukking worden gebracht. Hieruit zal een wetenschap voortkomen over de beheersing van de krachten van de natuur, die de mensheid onbeperkte beheersing zal geven over zijn omgeving. De mensheid zal beginnen te beseffen dat de behoefte aan een voller beter leven, nu voor het eerst werkelijkheid wordt als zij de vereiste inspanning levert, om de cultuur te overwinnen die hen eeuwenlang eronder heeft gehouden. Overal worden al stappen genomen in die richting. Voor de meeste mensen is dit een tijd van crisis en onzekerheid, maar achter de ogenschijnlijke chaos treedt een nieuw patroon naar voren. Een nieuwe benadering van het leven, die de kiemen al in zich draagt van de nieuwe beschaving die aanstaande is. Een beschaving waarvan de grondtoon wordt gevormd door samenwerking, samen delen, verdraagzaamheid en goede wil. Deze hoedanigheden zijn al geworteld in het hart en het denken van miljoenen mensen en zullen zich geleidelijk aan steeds meer openbaren.

Versnelde ontwikkeling.

De communicatiemiddelen hebben de mensheid de gelegenheid gegeven tot een versnelde ontwikkeling en overal zijn er tekenen van verandering. De blauwdruk van de toekomst daalt langzaam neer en de mensen met een gevoelige aard reageren op al deze veranderingen. Niet eerder is de mensheid geconfronteerd met een kans als deze. Uit de chaos van het verleden kan orde geschapen worden en in de duisternis kan er weer nieuw licht gaan schijnen. Alles gaat nu zo snel, dat politici geen controle meer hebben over al wat er gaande is. Er is een nieuw politiek tijdperk begonnen, waarin mensen zich bewust worden van hun fundamentele mensenrechten, hun vrijheden en verantwoordelijkheden tegenover zichzelf en elkaar. De grondwet van elk land zal uiteindelijk worden gebaseerd op de drie principes van ‘Vrijheid, Onafhankelijkheid en Verlossing’. Vrijheid werkt op individueel niveau, Onafhankelijkheid op nationaal niveau en Verlossing op geestelijk niveau. Naarmate de werkelijkheid van mondiale onderlinge afhankelijkheid vast komt te staan in ons bewustzijn, zal het feit dat ‘alle mensen broeders zijn' en we met zijn allen Eén zijn, in toenemende mate vertaald worden in structuren en concrete programma’s die deze werkelijkheid weerspiegelen. Landen zullen dichter tot elkaar gaan komen en gemeenschappelijke doelen en aspiraties van elkaar gaan kennen. Al deze veranderingen komen voor de mensheid als een verrassing. En naarmate de tijd verstrijkt wordt er steeds duidelijker een nieuw bewustzijn zichtbaar. De mensen zullen steeds vaker gaan spreken over ‘vrede en in harmonie met elkaar samen te willen leven’. De hedendaagse wereld zit in een ‘achtbaan’ van versnelling en verandering. Gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op, dat velen nauwelijks de gelegenheid hebben om de balans op te maken. Verbazing, verbijstering en verwondering zijn de gebruikelijke en natuurlijke reacties op de huidige hervormingen. Telkens wanneer het tempo van verandering zich versnelt, reageert de mens met angst. Het bekende en vertrouwde, hoe belemmerend het ook soms werkt, wordt vaak verkozen boven het nog onbeproefde nieuwe. Niettemin ervaren velen tegenwoordig al een vorm van vreugde en een gevoel dat er iets moois ophanden is, een hernieuwde en levendige hoop dat alles uiteindelijk goed zal komen. En dat de toekomst de belofte inhoudt van een nieuw en beter leven voor iedereen.

Ontwaken.

Zodoende bestaat er geen twijfel over het nieuwe geestelijke ontwaken dat overal plaatsvindt. Een ontwaken dat uiteindelijk zal leiden tot een tijdperk van wereldwijde broederschap, de ‘grondtoon’ van het komende Watermantijdperk. Wat er nu allemaal plaatsvindt, is het gevolg van innerlijke krachten, die grote veranderingen tot stand brengen in het menselijke denken en bewustzijn. Dit zal geleidelijk aan gaan leiden tot de volledige ‘herordening’ van de instituten en sociale structuren van de wereld. Structuren die niet langer meer voldoen aan de ware behoeften van de mens. Overal ter wereld treden de nieuwe benaderingen van de werkelijkheid naar voren. En de nieuwe waarheden die ons leven in het komende tijdperk moeten beheersen krijgen langzaam vorm. De mens van de nieuwe tijd zal zijn trouw betonen aan de waarheid dat de mensheid Eén is. Bijeengehouden door de kracht van de Liefde zelf, door zijn ‘tolerantie, schadeloosheid en zijn juiste verhouding tot alle natuurrijken’. Men zal langzaam in gaan zien dat wij met zijn allen Eén zijn en in de komende tijd Eén zullen worden. Het is de volgende stap vooruit in onze evolutie. Het Eén zijn is niet slechts een ideaal dat we wel of niet kunnen verwezenlijken. Het is een natuurlijk gegeven, alleen hebben we het nog niet tot uiting gebracht. Het is onze bestemming, de ‘Wil van onze Schepper’, om dit feit in deze komende tijd te openbaren. Zonder het te beseffen maakt de mensheid een grote ‘geestelijke’ crisis door, die haar brandpunt vindt op politiek en economisch gebied. Die geestelijke crisis kan alleen opgelost worden door het oplossen van onze politieke en economische problemen, die het gevolg zijn van het onjuiste gevoel van ‘afgescheidenheid’. Als we verder willen evolueren, verder willen ontwikkelen als soort, dan moeten we beseffen dat we ‘broeders en zusters’ zijn van één grote familie. En dat we als één grote familie afstammen van de ene ‘goddelijke Bron’ en door onze eigen goddelijke aspect (Godsvonk), identiek en onlosmakelijk verbonden zijn aan die ene goddelijke Bron. We moeten beseffen dat we daadwerkelijk één mondiale familie zijn en dat we daarom de hulpbronnen van de wereld ook rechtvaardiger moeten verdelen in de wereld.

Ook onze gedachten kunnen invloed hebben.

Niet iedereen zal in het begin de veranderingen verwelkomen die moeten plaatsvinden, maar een groeiend aantal mensen zal de wijsheid gaan inzien van ‘rechtvaardigheid en van gedeelde verantwoordelijkheid'. De enige wijsheid die garant staat voor ‘harmonie en vrede’ in de wereld. Velen zijn al actief in hun gemeenschap en proberen deze visie over te brengen op de maatschappij. Er gebeurt veel wat de moeite waard is, maar de mensheid wacht op de ‘sleutel’ die de deur van de toekomst zal ontsluiten en die haar zal verzekeren van een nieuw en rijker leven. Deze sleutel kan echter alleen gevonden worden door het goddelijke beginsel van ‘Samendelen’. Alleen de invoering van dit beginsel waarin ‘rechtvaardigheid en gedeelde verantwoordelijkheid’ optimaal tot uitdrukking wordt gebracht, biedt dit de enige oplossing voor de verdeeldheid in de wereld. Een praktisch voorbeeld waarin verantwoordelijkheid in bepaalde mate ook een rol kan spelen, zijn extreme weersomstandigheden. Steeds vaker wordt men waar ook ter wereld, geconfronteerd met extreme ‘weersomstandigheden’. Weersomstandigheden die men doorgaans toeschrijft aan luchtvervuiling en opwarming van de Aarde. Luchtvervuiling van de ozonlaag door ‘CO2 uitstoot en overige giftige stoffen in onze dampkring’, wat ontegenzeggelijk waar is, maar er zijn ook nog andere factoren. Een niet onbelangrijke factor bestaat uit de ‘destructieve krachten’ die door onze gedachten opgeroepen kunnen worden. Deze krachten ontstaan dan door ‘gedachtevormen’ van de mensheid zelf. Zonder het te beseffen beïnvloeden wij mede het weer. De ‘politieke, economische en sociale wanverhoudingen’ in de wereld, scheppen onevenwichtigheid in de ‘devische en elementale krachten’, die als taak hebben het weer te beheersen. Als wij uit balans raken, raken deze ‘elementale krachten van de natuur’ ook uit balans. Door weer evenwicht en harmonie te scheppen in onze wereld en onze houding ten opzichte van elkaar, zullen de ‘natuur elementalen’ die het weer beheersen, zelf ook weer meer in evenwicht kunnen komen. En zullen de extreme omstandigheden in het weer hopelijk minder kunnen worden. Maar daarnaast spelen natuurlijk ook bepaalde veronachtzaamheden die de mens in bepaalde gebieden ten toon gespreid hebben, een niet onbelangrijke rol. Te denken valt aan ontbossing, verkeerd grondgebruik of het ontbreken van goede en verantwoorde waterbeheersing etc., ook een rol. Maar ook negatieve energieën die door een opeenstapeling van conflicten over een langere periode in bepaalde gebieden ontstaan zijn, zijn niet weg te denken. Kortom ziet men dat de veranderingen in het klimaat, door een samenspel van factoren veroorzaakt kunnen worden, maar dat collectieve gedachten daar zeker een rol in kunnen spelen.

Samenwerking en wederzijdse hulp.

Gelet op het bovenstaande, baart de milieuproblematiek ons grote zorgen. Inmiddels worden de eerste tekenen van een mondiaal bewustzijn al zichtbaar. Naarmate de mensen de noodzaak beseffen van samenwerking bij de aanpak van hun milieuproblemen, toont dit een juiste reactie op een groot gevaar dat zich aan de mensheid voordoet. Tenzij de schade die nu al aan het ecologische evenwicht van de planeet wordt berokkend, snel hersteld wordt, zal de levensverwachting van velen drastisch verminderen. Niemand, arm of rijk, is volledig vrij van deze sluipende ondermijning van het menselijke immuunsysteem. Door aantasting van dit systeem brengen de mensen zichzelf in groot gevaar. Niettegenstaande de ernst van deze en andere problemen, wordt er hier en daar al veel vooruitgang geboekt bij de aanpak ervan. Wereldwijd zijn er al veel groepen die het als hun voornaamste taak zien, om deze gevaren onder de aandacht te brengen van de overheidsinstanties in de landen die het aangaan. Gezien dat feit is er alle hoop dat de naties uit deze periode van ‘beproeving’ tevoorschijn zullen komen met een nieuw vertrouwen in de toekomst. En in de voordelen van samenwerking, gedeelde verantwoordelijkheid en wederzijdse hulp. Op deze wijze brengen de energieën van Aquarius de volkeren daadwerkelijk tezamen, scheppen zij banden van samenwerking en begrip. En al is het langzaam en geleidelijk, smeden zij de ongelijksoortige krachten van de huidig ordening aaneen tot één synthetisch geheel.

Inspiratie: ‘de leer van Benjamin Creme’.                    

           

                           

      

Atlantis en zijn beschaving deel 1

Atlantis en zijn beschaving.

Vervolg deel 1

  

 

Wat voorafging.

Sinds mensenheugenis wordt er al in veel geschiedkundige geschriften geschreven over een verloren beschaving en een verzonken continent, dat ooit ver voor onze eigen menselijke geschiedenis ooit bestaan zou hebben. Zelfs in de vroegste literatuur van verschillende ‘Heilige’ geschriften vindt men verwijzingen naar een dergelijk continent. De vroegst bekende vermelding van een mogelijk bestaan van Atlantis vindt men in twee dialogen van de Griekse filosoof Plato. In de dialogen ‘Timaeus en Critias’, daterend uit de vijfde eeuw voor Christus, refereerde Plato voor het eerst naar een waarschijnlijk bestaan hiervan. In een gesprek tussen Solon en bepaalde Egyptische priesters in Sais, sprak men over een groot eiland dat zo een negenduizend jaar daarvoor in de Atlantische oceaan, door een vulkanische uitbarsting gezonken was. Sinds Plato’s tijd zijn er daarna honderden boeken en artikelen over Atlantis geschreven, de meeste daarvan in de afgelopen 200 jaar. Sommige boeken trachten duidelijk te maken, dat Plato’s verhaal over Atlantis niet alleen mogelijk, maar zelfs zeer waarschijnlijk is geweest. Anderen probeerden aan te tonen dat Atlantis slechts een mythe was, of te trachten daar een andere rationele verklaring voor te geven. Bijvoorbeeld door Atlantis te verbinden aan een plaats of stad, die anders dan in de Atlantische oceaan, mogelijk ergens anders bestaan zou hebben. Een groot deel van de literatuur over Atlantis is te vinden in omvangrijke werken van mystici. Juist vanwege de aandacht die door ‘pseudowetenschappers en occultisten’ geschonken wordt aan de legende van Atlantis, vermijden echte geleerden het om serieus onderzoek naar Atlantis te doen of om er zelfs maar over te spreken. Maar als er plotseling nieuwe documenten over de geschiedenis van Atlantis ontdekt zouden worden, die verder terug gaan dan de geschriften van Plato, dan zal de hele geschiedenis weer in een ander daglicht komen te staan. Dus blijft er voorlopig niets anders over dan zich te richten op de omvangrijke literatuur van de vele mystici, die in de loop van de eeuwen over dit continent geschreven hebben. Eén van deze mystici of occultisten zo men wilt, is Edgar Cayce (1877-1945), een destijds wereldberoemd medium en helderziende, die zeer uitgebreid over dit onderwerp geschreven heeft en er zelfs in duizenden sessies over verteld heeft. Niet alleen op grond van deze informatie, maar ook op basis van vele andere literatuur heeft ‘poly-energetisch therapeut, coach en specialist op het gebied van moderne psychotherapie’, Sylvia de Court Onderwater, een aantal artikelen over Atlantis geschreven. Artikelen waar in het onderstaande uitgebreid over geschreven zal worden. Sylvia de Court Onderwater staat bekend als zeer deskundig op dit terrein van de (nog niet erkende) geschiedenis van de mensheid en houdt ook lezingen over dit onderwerp.

 

De samenleving in Atlantis.

Ongekend fraaie steden in Atlantis.

De steden in Atlantis waren geometrisch opgebouwd rondom prachtige stralende, witte verlichte tempels. Die tempels waren tevens energietransformatoren. De steden waren gebouwd in veelal concentrische cirkels, met waterwegen als een soort brede grachtengordels om de cirkels heen. Die waterwegen waren weer een heel ingenieus systeem voor de watervoorziening. De geometrie was bedoeld om het spirituele bewustzijn van de mensen te verheffen. Elke stad had een eigen specialisatie. De ene stad richtte zich op de voedselproductie, terwijl in de andere stad vervoermiddelen werden gemaakt of juist weer meer gericht was op lichamelijk onderzoek en genezing, of stonden er juist weer veel regering of overheidsgebouwen. De gebouwen waar men werkte lagen altijd midden in de stad en de woonwijken meer aan de buitenkant, om de grachtengordels heen. Alles in Atlantis en men spreekt in dit geval toch wel over de tweede en wat verder gevorderde fase van Atlantis, was ontworpen voor het gemak van de mens. Men hoefde zich over het algemeen weinig in te spannen want alles was geautomatiseerd. En niet alleen dat, alles was van een buitengewone schoonheid. De gebouwen werden zo geconstrueerd dat de mensen die erin verbleven, de levenskracht ontvingen die de gebouwen door hun speciale vormgeving en bouwmaterialen regenereerde. Elk gebouw was zo ontworpen dat het geplaatst was in een bepaalde conjunctie met het elektromagnetisch spectrum van de Aarde. De gebouwen waren energie-ontvangers en zo opgezet dat ze van het energetische krachtveld boven de gebouwen, een geconcentreerde energetische kracht ontvingen van de tempel, die tevens de centrale energiefunctie vervulde van de stad. Men gebruikte materialen die wij niet kennen. Zowel kunststoffen als metalen zoals ‘orichalcum of aurichaicum’, een goudkleurige metaallegering. Dit metaal werd gedolven in mijnen in Atlantis en was bijna net zo gewaardeerd als goud. Het leek op goud, of soms op koper en kon prachtig glanzen. Er werden onder andere prachtige kunstvoorwerpen van gemaakt. Goud werd ook veelvuldig voor alles gebruikt en men had ook de mogelijkheid, dit te creëren door spirituele kennis, een soort alchemie. Er waren ook materialen die geladen waren met spirituele ‘trillingen’, trillingsfrequenties die aanvullend waren op de frequenties die de materialen van nature hebben, want zoals men weet is alles aan ‘trilling’ onderhevig. Als voorbeeld van spirituele frequenties die bij materialen werden toegepast, waren de voetpaden in de steden. Deze voetpaden waren een onvermoeid genoegen, want de vloeren hadden een energetische frequentie die verkwikkend en verfrissend was. In de steden waren brede allee’s en grote pleinen met mooie mozaïeken ingelegd en enorme gebouwen. De gebouwen deden veelal denken aan de Griekse en Egyptische bouwstijl met grote pilaren en perfecte geometrische verhoudingen.

Futuristische samenleving.

Er werd bij de gebouwen veel gewerkt met doorzichtige en transparante delen, maar geen glas in de samenstelling zoals wij dat kennen. Er waren ook gebouwen met een ronde koepelvorm of met koepels die vaak helemaal doorzichtig waren. Zo een doorzichtige ‘glasachtige’ bol of koepel kon wel 60 meter hoog zijn en 30 meter in doorsnee. Zij waren dan gevormd uit mineralen die veranderd waren door de mentale geestkracht van de bouwers. We spreken in dit verband nog steeds over een ‘vierdimensionaal’ leven op Aarde, waarbij ‘geestkracht en spirituele’ vermogens nog een grote rol speelde en men vanuit deze kracht ook nog veel invloed had op de materie in die tijd. De meeste woonhuizen waren echter als ‘blokkendozen’ gebouwd en de daken bestonden vaak uit zonnepanelen, om de energie op te wekken of hadden juist weer een koepelvorm. De Grieken en Egyptenaren hebben deze bouwstijlen met pilaren later overgenomen van de Atlantiërs, die na de ondergang van hun continent naar deze landen getrokken waren. In de steden die ruim op gezet waren, waren veel groene zones en parken. Veel gebouwen waren overigens ook ondergronds gebouwd, waarvan sommigen veel verdiepingen diep waren. Wat vervoer betreft, had men geen auto’s maar andersoortige vervoermiddelen. Vervoermiddelen die sigaarvormig, rond of ovaalvormig en van verschillende afmetingen waren. De grootte van de voertuigen varieerden van tweepersoons tot veel personen tegelijk. Vaak met een transparante koepel erop die open en dicht kon. Sommigen waren opzij helemaal transparant. Al deze voertuigen reden niet, maar zweefden vlak boven de grond op ‘magneetbanen’ of liepen op een soort monorail. Maar er waren ook voertuigen die ondergronds waren, zoals onze metro’s. Het starten van zo een vervoermiddel was op basis van een pasje, of op basis van een hand of vingerafdruk. Methodes die wij inmiddels ook al kennen. De routes waren geheel computergestuurd en was er dus geen stuur. Je toetste je bestemming in en het wagentje sloot aan in de stoet van andere wagentjes en nam vanzelf de juiste route. Het was toen niet gebruikelijk om een eigen vervoermiddel te bezitten. Men kon ze gewoon gebruiken als dat nodig was of er werd al naar gelang de functie van iemand, er één voor een bepaalde tijd toegewezen. Dit was overigens ook met de meeste dingen zo. Men kreeg veel op basis van toewijzing, zo had ook niemand een eigen huis. Als men een hoge functie had in de maatschappij, dan kreeg men ook een groter huis. Daarnaast kreeg men ook al naar gelang de functie een persoonlijke vergoeding. Geld had men niet, alles gebeurde zoals wij dat nu ook al kennen, digitaal.

Alles was zeer geavanceerd.

Er waren niet alleen vervoermiddelen boven en onder de grond, maar ook in het water en in de lucht. De luchtvaartuigen waren of langwerpig en leken op een sigaar of zij waren rond zoals UFO’s er nu nog uitzien. Althans als zij gesignaleerd worden. De luchtvaartuigen waren er in allerlei soorten en maten. Deze voertuigen werden ook gebruikt om grotere afstanden af te leggen als er geen magneetbaan aanwezig was. Vliegtuigen zoals wij die kennen hadden ze in Atlantis niet. Dus zoveel mensen bij elkaar door de lucht te vervoeren zoals dat bij ons is, kwam bij hen niet voor. Hun luchtvaartuigen vlogen al naar gelang hun grootte en functie, vaak maar 2 meter boven de grond. En je tikte ook hier gewoon de bestemming in, waarna ze hun eigen weg kozen. Ook werden ze wel op afstand bestuurd. Hun luchtvaartuigen vlogen niet alleen op Aarde, maar maakte ook ruimtereizen. Ze waren gemaakt van een mineraal waarvan het soortelijk gewicht kon worden veranderd en ze niet meer onderhevig waren aan de aantrekkingskracht van de Aarde. Bovendien waren ze qua materiaal sterker dan enige van onze huidige materialen. Vliegongevallen kwamen bij hun nooit voor. Voorts maakten ze gebruik van de elektromagnetische krachten die er in de kosmos aanwezig zijn. Een tripje naar Mars was voor mensen die een bepaalde functie vertegenwoordigde, heel gewoon en nam ook lang niet zoveel tijd in beslag. Men was betrekkelijk snel weer heen en terug. Maar niet iedereen mocht dit zo maar even doen. Planeten werden door hun niet geëxploiteerd. Net als bij ons gold dat meer voor de wetenschap. Dus plezierreisjes waren er niet bij. Grote zeeschepen voeren niet op het water maar er onder, net even onder het wateroppervlak, waarschijnlijk om zo min mogelijk weerstand te hebben en geen last te hebben van klimatologische omstandigheden. Over het algemeen was er minder persoonlijke vrijheid zoals wij die kennen. Alles ging op basis van toewijzing. De mensen hadden veelal een pasje of een armband of iets van dien aard, die geladen waren met een chip. Die chip gaf aan waar je toegang toe had. Sommige mensen hadden een soort helm, die alle informatie doorgaf die voor hen van belang was. Mogelijk hield dat verband met hun beroep of functie. Ze werden er als het ware door aangestuurd. Niet ondenkbaar overigens dat veel van deze mensen ook slaven waren. Sinds 150 jr. geleden Nederland officieel de slavenhandel afschafte, heeft door de hele menselijke geschiedenis heen, elk land zich hieraan schuldig gemaakt. Ook stond Atlantis in de literatuur bekend als slaven houdende natie. Door genetische manipulatie creëerde de Atlantiërs mensachtige wezens die voor hen het zware werk deden, onder andere in de vele mijnen die men had. Deze ‘menselijke mutanten’, die groot, grof en buitengewoon sterk waren, mochten onderling geen seksuele omgang met elkaar hebben, om te voorkomen dat zij als groep zich ongebreideld konden vermenigvuldigen. Bovendien hadden zij geen rechten en werden zij voortdurend ‘aangestuurd en in de gaten gehouden’. Dus mogelijk dat zij ook van dergelijke ‘digitale’ helmen hadden die hen aanstuurde. Slechts ’s avonds thuis mochten zij deze helmen afdoen. Maar er werd bijvoorbeeld ook gebruik gemaakt van codes die in schoenen verwerkt waren. Als men ergens naar binnen wilde moest men op een soort plaat gaan staan en gingen automatisch de deuren open. Of men werd bij grote gebouwen met een soort lift direct naar beneden vervoerd, naar een van de vele verdiepingen onder de grond. Alles was tot in het oneindige geautomatiseerd.

Een volledig geautomatiseerde maatschappij.

Er heerste toch wel een ander soort maatschappij in vergelijking met nu. De mensen waren voornamelijk druk met zichzelf en met hun werk. Er waren natuurlijk ook momenten van ontspanning, maar het was niet zo individualistisch en democratisch als bij ons. Het belangrijkste verschil met nu was, dat de mensen nog door wijze ‘lichtwezens’ geholpen werden in het creëren van een cultuur en samenleving, waarbij een energetisch welbevinden voorop stond. Wij zijn echter meer op ons zelf aangewezen. Alles was destijds gemaakt voor het gemak, de schoonheid en om de mens het hoogste te kunnen dienen. Men voelde zich comfortabel en lange tijd psychisch, fysiek en spiritueel in balans. In de huizen was de inrichting vooral sober, zeer functioneel en eenduidig. De tafel stond meestal op één poot of console en kwam direct uit de muur. Er waren in plaats van stoelen, krukken die gelijk met de tafel tevoorschijn kwamen. De gebruikte materialen waren sterke kunststoffen en het één console systeem zag je overal terug, zelfs bij de bedden. De gewone stoelen in de kamer waren ontworpen, om de fysieke vorm van het lichaam over te nemen en er als het ware één geheel mee te worden. Ofschoon ze van een metaalsoort gemaakt waren, bezaten ze net als het plaveisel van de straten en zelfs bij de huizen, een energetische ietwat ‘sponsachtige’ kwaliteit. Wat kwam doordat men de trillingsfrequentie van de atomaire structuur, van het desbetreffende materiaal verhoogd hadden. De stoelen stonden ietwat achterover zodat de persoon in kwestie een beetje achterover leunde. En een zodanige houding had dat het gewicht wat werd weggenomen en men het gevoel van ontspanning kreeg. Deze stoelen waren meer dan alleen maar stoelen en zodanig ergonomisch geconstrueerd, dat er mede met een ingebouwd soort ‘elektromagnetisme’ er een energetische stimulans voor het fysieke lichaam ontstond. Overigens waren veel stoelen zodanig ontwikkeld, dat zij met een centrale computer verbonden waren. Op het moment dat iemand op de stoel ging zitten, werd via een computer de persoonlijke frequenties gemeten, waarna de noodzakelijke correcties aangebracht werden. Frequenties die nodig waren voor een volledige integratie van lichaam en geest. Er hingen ook informatieschermen aan de muur, zoals bij ons de TV maar dan voor nuttige informatie of voor leerstof. De schermen waren enorm groot, maar niet voor amusement zoals dat bij ons het geval is. Entertainment industrie bestond er in Atlantis niet, althans niet zoals bij ons. Men had wel speciale amusementscentra, wellicht wat te vergelijken met onze schouwburgen. Via de schermen aan de muur kon men contact opnemen met de dokter, gezondheidscentrum, of met welke officiële instantie dan ook. Men sprak dan rechtstreeks met hen. De badkamers waren uitgerust met speciale ‘reinigingsstralen’ van blauw ontsmettend licht en een soort energetische damp of energie. Na er even tussen gestaan te hebben, was men schoon en droog. Het toilet kwam uit de muur nadat er op een pedaal gedrukt werd. Soms werd de stoelgang ‘energetisch’ gestimuleerd. Nadat men klaar was werd men ook weer gereinigd en schoof het toilet weer in de muur. De bedden in Atlantis waren rond of ovaal. De deuren schoven allemaal automatisch open en dicht.

Het voedsel.

Het voedsel wat men at, werd niet zelf klaargemaakt, maar automatisch geleverd door een besteldienst. Het hoefde alleen maar opgewarmd te worden in een soort magnetron. Het zag er niet zo culinair uit als bij ons maar vegetarisch, voedzaam en lekker. Het was afgesteld op de behoefte van de gebruiker. Men had een soort voorraadkast, waar een speciaal licht in brandde wat scheen op het voedsel, dat al klaargemaakt aangeleverd was. Door dit licht werd de houdbaarheid verlengd en werden de voedzame eigenschappen en bestanddelen versterkt. Als drank waren er zoetige dranken, die geen vruchtensap bevatte maar wel gezond voor het lichaam waren. Alcoholische dranken werden er niet geschonken. De kleding was gemaakt van materialen die wij niet kennen en soepel en aansluitend aan het lichaam. Alles was sober, eenduidig en zeer functioneel. Niets was er op show of op uitbundigheid ingesteld, maar alles op efficiëntie en op functionaliteit.                         

Rationeel doorgeschoten.

Al bij al had de samenleving in Atlantis zich tot een ‘super beschaving’ ontwikkeld, een ontwikkeling van een ongekend hoog technologisch en maatschappelijk niveau. Een niveau dat wij tot op heden nog lang niet benaderd hebben, in elk geval niet op de manier zoals dat bij hen het geval was. Doch de menselijke evolutie had zich bij hun tot een buitengewoon ‘rationeel’ wezen gemaakt en was op die manier volledig doorgeschoten. Wat uiteindelijk ook hun ondergang veroorzaakt heeft, omdat door onoverbrugbare meningsverschillen, tegenstellingen en hebzucht, er verkeerde keuzes gemaakt werden die hun uiteindelijk fataal werden. Ook de wereld bestond toen uit miljarden mensen, die gelukkig niet allemaal ten onder gingen. Zodoende overleefde de mensheid en ging de evolutie door. Doch de mens bestaat uit een ‘Lichaam, Geest en Ziel’. De ziel bestaat uit ‘etherische-, emotionele- en mentale’ lichamen. Hun mentale (rationele) lichaam had zich in de ziel tot ongekende hoogte ontwikkeld, maar de emotionele aspecten in de ziel waren min of meer achter gebleven. Vanaf de ondergang van Atlantis, heeft de ziel geleidelijk aan ook de ‘gevoelsaspecten’ nader tot ontwikkeling gebracht. Uiteindelijk zal in het komende Aquariustijdperk ‘gevoel en verstand’ nader tot elkaar in evenwicht worden gebracht, waardoor er in de loop van het komende tijdperk er een stabiel en evenwichtig menselijk wezen zal ontstaan. Een wezen dat niet meer met elkaar de ‘strijd’ aan zal gaan en waar Liefde tot elkaar, een centrale plaats in zal nemen. Zodat er uiteindelijk een mooiere en betere wereld zal ontstaan. Doch laten we hopen dat wij nu 13000 jr. later, door alle tegenstellingen die er tegenwoordig zijn, niet weer dezelfde fouten maken als destijds. Ook de Atlantiërs, hadden kernenergie en beschikten zelfs nog over veel krachtiger energieën, die zowel positief als negatief gebruikt konden worden. Uiteindelijk had de negativiteit de overhand en werd het hun fataal. De Atlantiërs deden er vele millennia over om het beschavingsniveau te bereiken, dat zij uiteindelijk creëerden. Wij zijn echter nog nauwelijks 100 jaar onderweg om een hogere beschaving te creëren, zo snel dat onze menselijke vermogens het nauwelijks bij kan benen. Hopelijk zijn we met zijn allen ietsje ‘wijzer’ geworden en trappen we niet meer in dezelfde valkuilen, zodat het ons wederom fataal wordt. De vorige keer werd niet de wereld vernietigd, maar wel een groot, machtig en zeer imposant continent met een super beschaving. Als het nu weer fout gaat, dan weten we niet wat er gebeurt. De Hemel bewaren ons.                                             

In een volgend deel zal nader op Atlantis worden ingegaan.