vrijdag 29 mei 2015

Lichtfrequentie 3


Lichtfrequentie 3
 
 

Lichtkinderen.

Voorwoord.

De kinderen waarover in de voorgaande artikelen gesproken werd zijn allemaal Lichtkinderen. Lichtkinderen die allemaal met een specifieke taak naar de aarde komen. Deze groep kinderen incarneert over de hele wereld verspreid in alle lagen van de samenleving. Zij zijn werkzaam vanaf het moment van geboorte en zij hoeven er alleen maar te ‘zijn’. Hun trillingsfrequentie is zeer hoog en alleen al hun aanwezigheid neutraliseert negatieve energie. Met name de energie van haat die op veel plaatsen zo diep verankerd is in de mensheid. Deze lichtkinderen kozen welbewust voor de plaats van incarnatie. In aardse ogen bewonderen wij diegenen die op zware plaatsen gaan leven, maar in de Geestelijke Wereld wordt dat anders gezien. Geestelijk gezien is het maar voor ‘even’, een zuchtje in de tijd waarin veel tot stand gebracht kan worden. Met elkaar vormen deze kinderen verspreid over de wereld een netwerk van Liefde en Licht. Zij komen in golven naar de wereld en gaan met elkaar een verbinding aan met het collectieve energieveld van de mensheid. Zij vormen gradaties in frequenties die bij elke volgende incarnatie oploopt. Een aantal van hen gaat slechts voor korte tijd naar de aarde om vervolgens weer terug te keren naar de sferen. Om zich daar weer voor te bereiden op een nieuwe incarnatie, zodat hun Liefde en Licht zo snel mogelijk verder verspreid kan worden. Zoals al eerder gezegd: is het hun doel om de mensheid over de drempel van de oude naar de nieuwe energie (Aquariustijdperk) te brengen.

Veel benamingen aangeduid.

Lichtkinderen, ook wel ‘nieuwetijdskinderen’ genoemd, zijn door hun energie doorgaans hooggevoelig en laten vaak op veel manieren zien dat zij anders zijn. Al naar gelang hun niveau van lichtfrequentie worden zij als kinderen van de nieuwe tijd ook wel als ‘sterrenkinderen, aquariuskinderen, indigokinderen of als kristalkinderen’ aangeduid. Maar welke naam men er ook aan geeft, het zijn allemaal Lichtkinderen in verschillende gradaties van frequentie. Al deze Lichtkinderen zijn anders dan de generatie kinderen voor hen en anders dan de meeste volwassenen om hen heen. Men ziet dat vaak al aan hun heldere oogopslag. Soms is dat zo open en transparant dat het lijkt alsof men zomaar, die ogen binnenwandelen kan. En vaak zijn deze kinderen allemaal op de een of andere manier paranormaal begaafd. In die zin dat ze op een heel eigen en heel persoonlijke, maar ook op een bijna vanzelfsprekende manier een bepaald contact met de Geestelijke Wereld kunnen hebben. Wat overigens niet altijd op een directe, maar ook op een indirecte manier tot uitdrukking kan komen. Maar wat deze kinderen ook vaak gemeen met elkaar hebben is de wijze waarop zij zich gedragen. Ze zijn immers gekomen om onze samenleving op een grondige manier te hervormen of te transformeren. Ze willen vaak ‘respect in plaats van cynisme bewerken, liefde in plaats van haat, vergeving in plaats van vergelding en verwondering in plaats van veroordeling.' En juist daardoor kunnen ze eindelijk ruimte scheppen voor geheel nieuwe samenlevingsvormen, die gebaseerd zijn op ‘respect, gelijkwaardigheid en mededogen’. Hun fijngevoeligheid is daarom ook onmisbaar in onze maatschappij die zich steeds meer lijkt te verharden.

Communicatie.

Lichtkinderen communiceren vaak anders dan de generaties voor hen dat deden en anders dan de meeste van ons gewend zijn. De oudere generaties communiceren vooral met woorden, praten en luisteren naar de ander en overdenken de woorden die de ander spreekt. Maar Lichtkinderen doen dat anders, zij doen dat meer vanuit hun hart en hun gevoel. Zodra zij zich op de ander richten vergroten en verruimen zij hun aura, ofwel hun energieveld en nemen zij als het ware de ander daarin op. Maar wanneer zij dat doen, gebeurt er iets bijzonders: door de opname van de ander in hun energieveld krijgen ze meer een directe verbinding met het innerlijk van de ander. Men zou bij wijze van spreken kunnen zeggen, dat zij het hart van de ander in- en uit kunnen lopen. Daardoor weten ze vaak op een bijna telepathische manier van wat de ander ‘denkt, voelt en ervaart’. Dat betekent overigens niet dat een Lichtkind meteen weet of de ander de waarheid spreekt. Daarvoor is het ook belangrijk om naar de ‘gezichtsuitdrukking, de gebaren en de houding’ van de ander te kijken. Maar in combinatie met dat alles weet en voelt een Lichtkind dat allemaal wat directer. Overigens beseffen ze vaak zelf niet dat dit de specifieke manier is, waarop zij met anderen communiceren.

Energetisch gericht.

 Licht- of hooggevoelige kinderen beleven de wereld vaak vanuit de bron waarmee zij nog nauw in contact staan. Zij leven vanuit een gevoelsmatige wereld en een energetisch gericht zijn. Zij kunnen intens genieten van een harmonische sfeer en zijn vaak zorgzaam voor anderen. Ze geven eerder de voorkeur aan wat verbindt, dan wat scheidt en voelen zich vaak één met zijn of haar omgeving en met anderen. Het is een nadeel dat daarbij vaak moeilijk na te gaan is welke gevoelens van henzelf of van de ander zijn. Zo kunnen pijnen gemakkelijk overgenomen worden, of kan het vervloeien met anderen of hun omgeving waardoor het soms tot energieverlies kan leiden. Als ze in een omgeving komen die niet goed voor hen is, kan het zijn dat ze soms wit wegtrekken of zelfs onwel of nog erger 'ziek' kunnen worden. Ook voor hun omgeving is dat vaak duidelijk waarneembaar. Licht- of hooggevoelige kinderen zijn doorgaans zeer gevoelig voor de ‘echtheid’ van mensen om hen heen en laten soms in hun reacties merken als deze niet vanuit hun eigenheid plaats blijken te vinden. Zij houden de ander dan een spiegel voor en het resultaat kan confronterend zijn. Ook maakt de overgevoeligheid van deze kinderen dat zij gemakkelijk gekwetst kunnen worden. Gekwetst worden door ouders die hen niet begrijpen, leerkrachten die zich ergeren aan het dromerige of juist confronterende gedrag. Of door klasgenoten die laten merken dat zij duidelijk anders zijn met soms wel pestgedrag als gevolg. Als dergelijke gevoelige kinderen hun kwaliteiten niet op een goede manier kunnen uiten, delen of onderkennen, dan kan dat tot zowel overreageren als onderreageren leiden. Overreageren: ‘in de vorm van impulsieve reacties, doordat zij hun energie niet op een andere manier kwijt kunnen, of vanuit hun sterk rechtvaardigheidsgevoel reageren op dat wat in hun ogen oneerlijk verloopt. Zij vertonen daardoor soms druk en rebels gedrag, waarmee zij over de grenzen van anderen heen kunnen gaan’. Onderreageren: ‘zien we bij het kind dat in zijn schulp kruipt. Het kiest voor het leven in een kleine vertrouwde wereld, waar zij door niemand meer geraakt kunnen worden. Dit kan tijdelijk zijn, maar er zijn ook kinderen die nauwelijks meer met de buitenwereld wensen te communiceren. Dit kan leiden tot verlies aan eigenheid, afzondering en eenzaamheid’. Dit alles roept de vraag op: hoe deze uiterst gevoelige kinderen beter hun balans kunnen leren houden? Als zij zo gemakkelijk met hun omgeving kunnen vervloeien, hoe kunnen zij dan onderscheiden wat van hen is, laat staan zich dat kenbaar kunnen maken? Zowel het kind zelf maar ook de ouders, leerkrachten en de omgeving van het kind spelen daarbij dan ook een belangrijke rol.

Omgeving.

Zoals al opgemerkt beleven licht- of hooggevoelige kinderen de wereld vaak als een ‘eenheid’, zij zijn op zoek naar harmonie en evenwicht en kunnen vaak een goede sfeer in een omgeving brengen. Daarmee kunnen het zeer geliefde kinderen zijn. Zij laten mensen die daarvoor open staan, zien waar het nu eigenlijk in het leven om gaat. Als er in hun omgeving, de familie, vriendjes of op school, geen begrip of ruimte voor hun ‘eigenheid en kwaliteiten’ is, voelen ze zich vaak onbegrepen en niet erkend. Vaak hebben dit soort kinderen moeite met tijd en het leveren van prestaties binnen een bepaalde tijd. Door de wijze waarop zij wat anders in het leven staan, komen zij niet zelden wat dromerig over en begrijpen dan niet direct waar het om gaat of wat er van hun verlangd wordt. Ook kunnen zij zich vaak moeilijk inzetten voor zaken die hen niet interesseert en waar zij het nut niet van inzien. Veel van deze kinderen ondervinden dat dan ook vaak bij het volgen van onderwijs, ongeacht of zij nu wel of niet de juiste intelligentie daarvoor hebben. Ook slimme kinderen kunnen deze moeilijkheden op hun weg tegenkomen. Wat voor ouders of leerkrachten niet altijd even gemakkelijk is. De maatschappij is nog onvoldoende ingesteld op dit soort hooggevoelige kinderen, het huidige onderwijs speelt voor hen nog te weinig in op behoeftes als ‘erkenning, autonomie, erbij horen en zelfrealisatie’. Weliswaar is er de laatste jaren in toenemende mate aandacht voor het onderwerp ‘nieuwetijdskinderen’. Maar toch leert de ervaring dat nog niet iedereen hiermee bekend is. In hun verlangen naar ‘eenheid en harmonie’ staan veel licht- of hooggevoelige kinderen open voor allerlei ervaringen die op hen afkomen. Daardoor weten ze niet altijd direct de juiste weg te bewandelen en kunnen zij zich wat ‘verloren’ voelen. Licht- of hooggevoelige kinderen zijn met hun hoofd vaak in de hemel, maar staan door alle indrukken en gevoelens die op hun af kunnen komen vaak zeer wankel op de grond. Als zij leren te ‘aarden’ en met hun beide benen op de grond leren staan, beschikken zij direct over meer mogelijkheden hun kwaliteiten die deze maatschappij goed kan gebruiken, uit te dragen. Maar kort gezegd, nemen deze kinderen van de ‘nieuwe tijd’ geen gemakkelijke taak op zich. Het zijn kinderen die niet op de materie gericht zijn, maar juist op de meer ‘spirituele’ dimensies van het leven. Zij dragen de nieuwe spirituele energieën in hun hart mee naar de aarde, maar worden geboren in een samenleving die steeds materialistischer en egoïstischer wordt. En mag dus een nieuwetijdskind bij dat nieuwe leven op aarde vaak op heel wat tegenslagen rekenen.

 

Inspiratie: ‘Een cirkel doorbroken, Thea Terlouw. Prana, Kinderen in de nieuwe tijd.                                  

              

dinsdag 26 mei 2015

Lichtfrequentie 2


Lichtfrequentie 2

Incarneren in oorlogsgebieden.
 
 
Voorwoord.

De bezoekster van de ‘kindersfeer’ vertelt verder: ‘We wandelen via het blauwe pad de grote hal van de universele school weer binnen. Vanuit een halfronde deur komt een vrouw aangelopen met twee jongens. Lang donker haar hangt op haar rug in een dikke vlecht. Ze is gekleed in een broek en tuniek van soepel wit materiaal dat mee beweegt met elke beweging van haar lichaam, als levend licht. Grote donkere ogen kijken me aan vanuit een vriendelijk, sprekend gezicht. Zij begroet ons vriendelijk en stelt zichzelf en de twee jongens voor. De jongens lopen naar de hoek van de hal aan de open zijde met het uitzicht op de tuin en de spelende kinderen. We nemen plaats op wel zeer merkwaardige zetels. Het lijkt op doorzichtig kristal en het zweeft zonder poten, het geheel ziet er sierlijk en zeer comfortabel uit. Als ik plaatsneem, voelt het erg zacht aan vormt de stoel zich naar mijn lichaam. Met gedachtekracht (in de Geestelijke Wereld gebeurt alles met gedachtekracht) geef je vorm aan de wijze waarop je wilt zitten. Een van de jongens maakt hem breder en kruipt er met opgetrokken benen in. De andere jongen blijft staan. De vrouw en ik nemen eveneens plaats. Rondom de zithoek staan hoge varen vormige planten. Het zijn eigenlijk meer kleine bomen met een tropisch uiterlijk. De zithoek heeft in deze schitterende kristallen hal, door de omringende planten een aangename sfeer van privacy. De vrouw vertelt mij dat de woorden van de kleinste jongen niet die van een kind zijn, maar meer van een volwassen geest. Ik ervaar dat dat inderdaad zo is. Deze jongen wil kennelijk een verhaal vertellen en loopt nadenkend heen en weer. Hij heeft donkere krullen, diepbruine ogen en een ontroerend lieve uitstraling. Een diep gevoel van tederheid welt in mij op. Hij vangt mijn gedachten op en glimlacht. Plotseling begint hij met zijn verhaal en vertelt het volgende:

Oorlogsgebied.

Toen ik aankwam in de Geestelijke Wereld was ik zeven jaar. Dat was twee jaar geleden. Ik ging naar een speciale plaats voor kinderen die uit oorlogsgebieden komen. Kamers met hoge lichtfrequenties om zulke ervaringen te genezen en het energieveld te reinigen. Ik had bewust gekozen vanuit een volwassen staat om op aarde te incarneren in een oorlogsgebied. Mijn geestelijke afstemming is zodanig dat ik in wezen niet meer hoef te incarneren, ik loste mijn aardse karma lang geleden in. Kiezen voor leven op aarde was mijn vrijwillige keuze. Vanuit de hoge lichtfrequentie (meesterschap) dat mijn geestelijke afstemming is, was ik lange tijd een geestelijk begeleider voor mensen van een grote Palestijnse familie. Op een bepaald moment voelde ik de behoefte om ook eens stoffelijk bij hen te zijn. Dit om de haat te helpen transformeren die zich zo enorm had vastgezet in deze grote familie. Velen van ons kiezen voor dergelijke fysieke hulp en bijstand in deze roerige tijden. Wij zien hier aan deze zijde van de ‘sluier’ hoe de uitwerking is van onze tijdelijke aanwezigheid in de fysieke wereld. In een overzicht koos ik bewust voor een fysiek leven van zeven jaar om daarna weer terug te keren naar de Geestelijke Wereld. Ik ben mij intuïtief altijd bewust geweest van dit vroege vertrek en mijn moeder eveneens. Ik incarneerde samen met nog twee hoge entiteiten, in een grote familie met ‘zielsverbonden’ mensen die al generaties lang de haat voeden en in leven houden. Zij streefden in alle dingen zuiverheid na, waren onderling zeer met elkaar verbonden en als groep met God. Alleen die alles verterende haat naar hen die hen hadden verdreven van hun geboortegrond, werd telkens weer levend. Hoe zij ook baden om hulp om daarvan los te komen, de haat bleef latent aanwezig. Zij werkten een heel oud ‘karma’ uit. Dat wiel van ‘oorzaak en gevolg’ leek maar niet te doorbreken. Door vanuit ‘meesterschap’ tussen deze geliefde zielen te incarneren, vormen wij door ons Licht een van de mogelijkheden om het wiel van karma te doorbreken. Hun voortdurende vraag in hun gebeden werd, na al vier kinderen te zijn verloren door oorlogsgeweld, verhoord door drie kinderen te sturen met een hoge ‘liefdestrilling’. Ik was een van hen en werd de middelste tussen een ouder zusje en een jonger broertje. Het is niet gemakkelijk om met een hoge lichtfrequentie te incarneren bij een familie als deze.

Zwaar karma.

De vader en moeder waardoor ik naar de aarde kon gaan waren lang geleden al hoge entiteiten, maar maakten in eerdere incarnaties door omstandigheden zwaar karma en daalden daarna steeds dieper in de materie af. Zij beleefden de diepste liefdeloosheid en waren nu heel bewust op weg om hun verloren licht weer terug te vinden. Als je vanuit een dergelijke achtergrond in aanraking komt met pure Liefde in het wezen van je kinderen dan kan dat pijn doen. Het raakt je in je hart en de genezing van een afgesloten ‘hartchakra’ kan heel veel pijn doen. Mijn moeder liet ons geen moment alleen, zij was altijd in de buurt als we haar nodig hadden. Iets in haar voelde dat er een diepe innerlijke wens was vervuld met de komst van deze drie jongste kinderen. Zoals gezegd, had zij al vier kinderen verloren door oorlogsgeweld. Een jongen van twaalf die al jong mee wilde vechten met de grote mannen. Hij stierf op straat door het schot van een Israëlische soldaat. Met een groep jongens hadden ze de Israëlische soldaten aan het hek, de afscheiding tussen de twee gebieden, gepest en getreiterd. Mijn moeder probeerde hem af te houden van deze dingen maar hij liet zich meevoeren in de haat van de groepsenergie. Een ander broertje werd getroffen door een rondvliegende scherf, hij leefde nog twee dagen voor hij overging. Een dochtertje werd ziek en kon geen goede medische hulp krijgen. Onder primitieve omstandigheden stierf zij in het ziekenhuis. De haat loeide op in de familie. Niet ver van hun woonplek staat een groot, gerenommeerd ziekenhuis met de modernste voorzieningen op Israëlisch grondgebied, maar ook op het grondgebied van de Palestijnen zoals zij dat bezien. Achter het prikkeldraad was de modernste hulp aanwezig waarvan zij afgesloten waren. Deze schrijnende toestand laat steeds weer diepe sporen na. Het vierde kind, een jongetje, logeerde bij zijn grootouders en kwam om bij beschietingen op het dorp, waarbij een hele groep mensen zwaar gewond raakten en een aantal de dood vond. Mijn moeder wilde uiteindelijk niet verder leven en werd zwaar depressief. Met veel moeite hielp mijn vader haar er weer uit te komen. Hun weg naar het Licht en de bevrijding van zoveel oude haat is een moeizame weg, die door de fundamentalisten in de familie steeds weer opnieuw werd geblokkeerd. Haar zusters en broers steunden haar, de broers en zusters van mijn vader eveneens.

Het hart op de goede plek.

Ikzelf werd omringd door liefde en werd beschermd. Het was alsof de familie zich telkens weer kwam ‘warmen’ aan de drie kinderen van mijn moeder. Zowel de mannen als de vrouwen knuffelden veel met ons, zo simpel is het eigenlijk. Leven op een bepaalde plaats binnen een familie is voldoende. Er veranderde door onze komst veel in de familie. Er werd veel gepraat over verandering, over de haat die steeds weer oplaait na de meest vreselijke liefdeloze gebeurtenissen in de familie en in de omgeving. De armoede, het onvermogen zich vrij te kunnen bewegen in hun eigen land en de zware beperkingen die het Palestijnse volk zijn opgelegd. Het is vooral die onmacht die heel veel indruk op mij heeft achtergelaten. Ooit was het een familie waar ieder kind kon en mocht studeren. Ook de meisjes mochten bij hen kiezen welke richting zij op wilden gaan in het leven. De familie bracht mensen voort met het hart op de goede plek, met hart voor de samenleving, sociaal voelend en zich inzettend voor een betere wereld. Grootmoeder van vaders kant was een verpleegkundige, grootvader was arts. Zij werkten tot de aanval op hun dorp samen in de praktijk van mijn grootvader. Voor mijn moeder was de situatie voor scholing al zoveel moeilijker geworden toen zij naar school wilde. De afgesloten gebieden maakte het er niet beter op. Mijn grootvader liet mij ooit het grote familiehuis zien in Jeruzalem. Zij waren van hun geboortegrond verjaagd door de Israëliërs. Het deed hem pijn zijn oude thuis te zien dat al vele generaties in de familie was. Met tranen in zijn ogen vertelde hij over de tijd dat er geen afscheiding was, over zijn ouders en grootouders. Zo leven vele families in afscheiding van het grondgebied dat hen zo lief is. Toen ik zeven jaar werd overleed ik. Een hele groep kinderen raakten gewond en ik werd gedood. Ik was op slag dood en zweefde boven mijn dode lichaam. Ik weet dat het mogelijk hard en liefdeloos klinkt wanneer ik dit verhaal vertel. Mijn dood zou echter een doorbraak betekenen in de grote familie. Liefde verandert de mensen en mijn familie was daadwerkelijk veranderd.

Meer overlijdens.

Het verdriet deed mijn familie hun ‘hartchakra’ volledig openzetten. De een na de ander nam innerlijk het besluit dat het zo niet langer door kon gaan. Er is iets wezenlijks veranderd bij hen. Nadat korte tijd later ook mijn moeder samen met haar twee overgebleven kinderen de dood vonden, was niets meer als daarvoor. Mijn moeder wist voor haar dood haar grote karmische ballast te transformeren, door zich intensief met ons (haar lichtkinderen) te verbinden. Na haar overgang had zij de afstemming op het Licht. Mijn vader volgde spoedig door nieuwe gewelddadigheden. Hij had eveneens de ‘trilling van het Licht’ vast kunnen houden en had net als mijn moeder de afstemming op het Licht. Ik zag mensen die tot een innerlijk weten en besluit kwamen en de een na de ander uit het grofstoffelijk leven vertrokken waren. Op dit moment zijn mijn ouders uit dat laatste leven als geestelijke begeleiders, samen met ‘Meesters en Engelen’, werkzaam in het gebied waar zij van afkomstig waren. Plaatsen van grote ‘uitzuivering en bewustwording’. Zij staan anderen bij in de geest die trachten los te komen van die oude beheersende trillingen van lage frequenties en met succes. Ik incarneer nu over niet al te lange tijd opnieuw bij een van de familieleden van deze grote familie, om van binnenuit mijn Lichtwerk te kunnen doen samen met alle mensen die hetzelfde nastreven.

Oordeel niet.

Oordeel niet wanneer men de beelden ziet in de media. Dit goede nieuws wordt nooit verteld. Men ziet alleen de uiterlijke dingen. Realiseer dat ook alle media ‘gekleurd’ nieuws weergeven. De waarheid van al deze dingen is zo vele malen ingewikkelder dan de mensen zich voor kunnen stellen. De strijd is heel erg oud en heeft met de overheersing van deze plek op aarde te maken door de macht van het duister. Laat men zich niet meevoeren met wat er voorgeschoteld wordt, blijf bij het eigen gevoel in al deze zaken! Het moet allemaal uitzuiveren en uitkristalliseren. Het is onmogelijk om dit alles te onderdrukken, lapmiddelen zijn niet langer toereikend. De haat op die plek is door het duister en daarmee verbonden zielen tijdenlang in leven gehouden. Wij voelen en weten dat ze aan een grote verandering toe zijn, in hun gebeden vragen zij allemaal om hulp bij dit alles. Vergeet niet dat wat op de televisie getoond wordt een relatief kleine groep is, die als extremisten naar buiten treedt.

Een diep verlangen naar Vrede.

In de Geestelijke Wereld zien en weten wij dat een meerderheid van dit volk naar vrede snakt en de eeuwenlange haat uit wil bannen. Zij lijken hard en onbuigzaam, maar wij weten dat zij Liefde in hun harten dragen. Binnen hun samenleving die ernstig verarmd is, helpen zij elkaar in tijden van lief en leed. Hun familiebanden zijn sterk en berusten op Liefde. Hoe zwaar het voor mij ook zal zijn om weer terug te keren in die gemeenschap, ik zal altijd met zorg en liefde worden omringd. Ik heb daarom opnieuw het volste vertrouwen in mijn missie, om mensen op te helpen trekken in hun Licht en het ook vast te houden. De diepe innerlijke besluiten die door de mensen genomen worden om negatieve aspecten achter zich te laten, maken de keuzen van vele ‘meesters’ om voor korte tijd in die gebieden te incarneren, zinvol. Realiseer dat er duizenden van zulke keuzen gemaakt worden. De zielengroepen helpen elkaar om het verloren Licht te hervinden. Tenslotte is Liefde de sleutel en is de energie van pure Liefde tot alles in staat.

 

Inspiratie: ‘Een cirkel doorbroken’, Thea Terlouw.

 

zondag 24 mei 2015

Lichtfrequentie.


Lichtfrequentie.
 

 

Voorwoord

Zoals eerder omschreven is alles energie, is alles frequentie en leeft de mens als energetische wezens in een wereld van trillingen met een verscheidenheid aan frequenties. Elk individu heeft een eigen trillingsgetal en indien men zijn of haar eigen vibratie verhoogt, ervaart men het leven doorgaans met meer gemak en in overeenstemming met de voorgenomen bestemming of doelstelling, dan wanneer men de eigen vibratie (wellicht onder invloed van bepaalde omstandigheden) sterk zou verlagen. Ondanks alle ellende en lijden in de wereld neemt spiritueel gezien het Licht in de wereld nog steeds gestaag toe. Waardoor buiten alle brandhaarden die er in de wereld zijn om, toch ook een groot deel van de mensheid in vrede met elkaar samenleeft. Dat het Licht gestaag toeneemt, komt niet in het minst door de vele (Licht) kinderen, die met een specifieke opdracht naar de Aarde komen. Deze kinderen met een hoge ‘Lichtfrequentie’ incarneren over de hele wereld, verspreid in alle lagen van de samenleving. Deze kinderen zijn werkzaam vanaf het moment van hun geboorte en hoeven door hun aanwezigheid er alleen maar te ‘zijn’. Hun trillingsgetal is zeer hoog en alleen al door hun aanwezigheid neutraliseren zij negatieve energie in hun directe omgeving. Al deze kinderen kiezen welbewust voor hun incarnatie om het Licht in de wereld te verspreiden. Met elkaar vormen zij een netwerk van ‘Licht en Liefde’ en komen zij van overal uit de Kosmos. Hun doel is om de mensheid over de drempel van de oude naar de nieuwe energie (Aquariustijdperk) te helpen. Deze Lichtkinderen komen in golven en vormen gradaties in frequentie die bij elke volgende incarnatie oploopt.

Neutraliseren van haat.

Veel zielen die er voor kiezen om negatieve energie en vastzittende haat te neutraliseren in hun incarnaties op Aarde, komen vanuit wonderschone werelden (sferen) van Licht. Een klein aantal van hen gaan slechts voor korte tijd om (na het volbrengen van hun opdracht), weer terug te keren naar de Lichtsfeer waar zij van afkomstig waren. Zij keren dan terug naar het ‘tempelcomplex’ in hun Lichtsfeer waar vanuit zij zich weer voorbereiden op een volgende incarnatie. Deze Lichtwezens zijn pure Liefde. Eén van hen, een jongen die op Aarde ruim twee jaar was geworden vertelde aan een bekend medium en schrijfster het volgende verhaal:

Doordrenkt van haat.

‘Ik koos voor een familie waar de haat zich diep had vastgezet. Het was een ingevreten corrosie. Zij wisten niet meer wat een leven was zonder haat. Het was een leven in Amerika. Als men het woord haat noemt, dan denkt men misschien aan extreem gedrag, maar zo was het niet. Deze haat was oud en zodanig geïntegreerd dat het een manier van leven was geworden, al generaties lang. In elke gedachte en handeling was deze oude haat van generatie tot generatie een eigen leven gaan leiden. Bij deze familie ging het vooral om alles wat anders was. Een wij tegen zij. In alle geledingen van het leven speelde ‘gescheidenheid’ een rol. Alles wat anders was, werd veroordeeld en met haat benaderd. Hij vertelde: ik incarneerde kort na 11 september 2001. Het hele land was in rep en roer en het ‘wij tegen zij’ was het gesprek van de dag. Het hield het hele land in zijn greep, of beter gezegd de hele wereld. Ik incarneerde welbewust en ik was anders. Ik werd geboren met het ‘Syndroom van Down’. Mijn ouders waren jong, hoog opgeleid en dikke tweeverdieners. Zij kwamen uit families waar de haat een ‘ingevreten’ fenomeen was. Op een moment dat veel instortte in Amerika, stortte hun wereld ineen met met mijn komst. Kort na mijn geboorte moest ik een aantal operaties ondergaan. Mijn ouders probeerden mij te negeren en ‘weg te stoppen’. Ik mocht er niet zijn. Mijn moeder duwde mij weg en mijn vader keerde zich van mij af. Zij toonden mij niet aan hun vriendenkring en gingen nooit met mij wandelen. Open als ik was, nam ik elke gedachte van hen waar. Mijn vader heeft een aantal malen een kussen in mijn ledikantje gelegd in de hoop dat ik zou stikken. In die tijd had hij mij nog maar amper in zijn armen gehouden. In zag en voelde zijn strijd. Hij haatte mij om mijn anders zijn, mijn ‘imperfectie’ zoals hij dat zag. Mijn moeder zocht koortsachtig naar een goed tehuis en beweerde niet voor mij te kunnen zorgen. Zij bracht mij bij mijn grootouders en wierp zich op haar werk en was weinig thuis. Bij de grootouders was het ‘het zelfde laken een pak’ en ook de andere kinderen in de familie en overige familieleden reageerden met afschuw en afwijzing op mij.

Kansen laten liggen.

Uiteindelijk namen zij een verzorgster in dienst, een wat oudere vrouw van Mexicaanse afkomst. Zij praatte met mij en verzorgde mij. Zij zong liedjes voor me. Deze Mexicaanse schaamde zich een beetje voor haar werkgevers, die zo liefdeloos met hun zoon en kleinzoon omgingen. Maar altijd was daar mijn geestelijke Gids vanuit de Geestelijke Wereld, die nooit van mijn zijde week. Ik was mij volledig bewust van zijn aanwezigheid en voelde mij gesteund in mijn missie. Op moeilijke momenten waren er meer begeleiders, dat was belangrijk voor mij. In het ziekenhuis, waar veel ouders bij hun zieke baby bleven, was ik alleen met het verplegend personeel. Zij waren warm en liefdevol voor mij. Hun ‘waarachtigheid’ werd door mij gevoeld en gezien. Mijn ouders lieten het geschenk liggen dat hun gegeven was. In de maanden dat ik in en uit het ziekenhuis ging, spitste de toestand in Amerika zich toe. De haat ten opzichte van ‘anders zijn’ laaide op in deze grote familie. De ‘oorlog tegen het terrorisme’ vormde het gesprek van de dag. Ik werd soms erg verdrietig als ik hun negatieve energieën met elkaar zag vermengen. Waren de mensen zich maar bewust dat elke jonge baby het energieveld van de mensen om hem of haar heen kan zien. Alleen het energieveld van mijn Mexicaanse nanny was prettig om te zien en te voelen. Op een bepaald moment kreeg mijn vader echter een ernstig auto-ongeluk. Hij raakte zwaar gewond en leek het ongeval niet te overleven. Hij kreeg een BDE (bijna-doodervaring) en lag een week in coma. Juist in die periode kon ik hem echter bereiken. In de geest stelde hij zich open voor mijn liefde. Later wist hij niet goed of onze gesprekken een droom of echt waren geweest. De grote familie beleefde een angstige tijd en bracht veel tijd aan zijn bed door. Er gebeurde veel in die tijd. Mijn vader was hun jongste zoon en de oogappel van de familie. Toen hij ontwaakte uit zijn coma was het eerste dat hij vroeg om zijn zoon te mogen zien. Zijn ongeluk en zijn BDE hadden hem veranderd. Direct hierna begon hij te spreken over zijn ‘bijna-doodervaring’ en zijn gedachten daarover.

Het besef drong tot hem door.

Het was nog geen tijd om dood te gaan, er lag nog een taak, zo was zijn diepgaande overtuiging. Hij besefte nu dat ik niet voor niets op zijn pad was gekomen en begon letterlijk aan een nieuw leven. Zijn bijna-dood ervaring leerde hem dat hij zijn houding ten aanzien van ‘anders’ zijn diende te veranderen. Tijdens de week van zijn coma verdiepte deze boodschap zich. Wat hij aan het einde van de tunnel had ervaren, had een verandering op diepgaand niveau teweeggebracht. Hij pakte de inzichten op die hem gegeven waren. Zijn fysiek herstel duurde een jaar. Naast mijn Mexicaanse nanny zorgde hij ook voor mij, we hadden elkaar ontdekt en ik hoefde alleen maar te ‘zijn’. Langzaam begon mijn moeder mij te accepteren. Zij trad in contact met andere ouders van kinderen met het Syndroom van Down. Zij begon heel langzaam te begrijpen dat deze kinderen Licht binnenbrengen, onvoorwaardelijke liefde. Er is veel doorgegeven materiaal hierover en voorzichtig begonnen mijn ouders ook hierin te lezen. Op mijn tweede verjaardag was er in de familie een duidelijke verandering te bespeuren. Men speelde met mij en mijn grootmoeder nam mij steeds vaker op haar schoot. Ik kreeg ook prachtige cadeaus. Het was een fijn verjaardagsfeest. Toen hun acceptatie volledig was, overleed ik aan een acute hartstilstand. Ik was twee jaar en drie maanden geworden. De ontreddering was groot maar de verandering die zij allen op zielsniveau zo graag wensten, was ingezet.

Gevoeliger en opener.

Mijn vader, die na zijn BDE gevoeliger en opener was geworden, kon ik na mijn stoffelijk vertrek bereiken. Ik bezocht hem een aantal malen terwijl hij in bed lag. Ik liet mij zien zoals was in mijn leven als zijn zoon. Mijn bezoek was een troost voor hem. Bij mijn laatste bezoek liet ik mij zien zonder de gelaatstrekken van het Syndroom van Down. Hij wist dat ik het was, hij huilde. Later is hij hierover gaan lezen en besefte hij beetje bij beetje dat mijn ziel heel was. Na zijn ernstig ongeluk dacht hij veel na over ‘anders’ zijn, vooral toen het erop leek dat voorgoed gehandicapt zou zijn. Hij herstelde langzaam maar voorspoedig. Veranderingen gaan soms heel plotseling, zoals bij een BDE en een dergelijk ongeluk. De rest gaat soms langzaam. Het is geen knop die je omdraait. Dit is een proces van een hele groep zielen en zoals het zo vaak gaat, trekt de één de ander mee. Hun verandering gaat geleidelijk aan verder. Al met al is dit een ingrijpend verhaal, volstrekt authentiek en kan men grote bewondering hebben voor de ‘Lichtkinderen’, die er vrijwillig voor kiezen om als katalysator en transformator te dienen voor vastzittende negativiteit bij bepaalde families. Hun liefde en licht is groot. In toenemende mate groeit het inzicht op Aarde over de grote invloed van deze kinderen. En ook al hebben zij verschillende namen als ‘Nieuwe Tijdskinderen, Lichtkinderen of Kristalkinderen’, zij komen allemaal in opeenvolgende golven van incarnaties en dienen allen hetzelfde doel: ‘heelheid’. Wanneer zij terugkeren naar de Lichtsferen waar zij vandaan kwamen is de vreugde, het enthousiasme en dankbaarheid over hun volbrachte taak niet te beschrijven. Zoals eens eerder op deze Blog vermeld is, is geen leven tekort geleefd en is al lang tevoren alles al in het incarnatie-/ levensprogramma opgenomen.
 
 

De kindersfeer.

In de eerdere verhalen over de ‘Lichtsferen’ is onder andere geschreven over de ‘kindersfeer’ (4e sfeer van het Licht). Deze sfeer vertegenwoordigt de eerste sfeer van het ‘Zomerland’. Kinderen die beneden de zes jaar komen te overlijden worden op buitengewoon liefdevolle wijze opgevangen in deze sfeer. Het heet weliswaar de ‘kindersfeer’ maar dat sluit natuurlijk niet uit dat er ook veel volwassenen zijn, die in deze sfeer hun verdere ‘geestelijke’ ontwikkeling vervolgen. Het landschap in deze sfeer bestaat uit veel verspreidt liggende ‘nederzettingen’, die door prachtige natuur omgeven zijn. Nederzettingsvormen waar men in overzichtelijke groepen bij elkaar woont en in volslagen harmonie met elkaar samenleeft. In of nabij deze nederzettingen bevindt zich bebouwing die veelal ter ‘educatie, meditatie of voor verdere geestelijke ontwikkeling’ van de bewoners dient. Deze bebouwing bestaat doorgaans uit prachtig vormgegeven ‘tempels of kathedralen’, die op harmonische wijze zowel in de vrije natuur of in de buurt van de nederzettingen in de ‘omgeving’ zijn ingepast. Bij een van deze tempels spreekt men over de ‘universele school of universiteit’. In deze universele school bereiden de fijnstoffelijke entiteiten zich voor om in een fysiek aards bestaan te gaan leven en te werken. Overigens maakt men in deze sfeer geen gebruik meer van de gesproken taal zoals wij dat op Aarde kennen, maar communiceert men direct met de innerlijke ‘levensbron’ van de ander. Twee levens ‘vloeien’ tijdens de communicatie als ‘vloeistof’ in elkaar over en begrijpt men direct wat de ander bedoelt. Er zijn veel zielen die zich voorbereiden de nieuwe aarde te gaan bevolken, goed voorbereid op de taken die zij op zich nemen. Het zijn de Nieuwe Tijdskinderen vanuit diverse niveaus van ‘Zijn’. Kinderen vanuit verschillende Sterrenvolkeren afkomstig en oude ‘zielen’ vanuit de evolutie van de mensheid. Een deel van deze zielen hebben hun aardse levenscyclus al afgerond en zijn vrij in hun keuze om wel of niet op de aarde te incarneren. Deze kinderen bezitten een grote zielswijsheid. Veel van deze zielen incarneerden in een ketting van levens, vaak verbonden met zielen van hun eigen zielenfamilie. Sommigen daalden zeer diep af in de materie, beoefenden een scala van beroepen en waren vaak leraren en ouders. Niets is hen vreemd, dit alles maakt dan ook deel uit van hun totale zielservaring. Een aantal van deze Nieuwetijdskinderen leeft kort. Ze gaan na hun overgang naar een andere plaats om het Grote Plan te dienen, of keren weer terug in een menselijke incarnatie. Deze dienstbaarheid is een uitvloeisel van de geestelijke staat van de ziel. Naarmate wij verder groeien, wordt het grote belang van allen méér dan het eigen belang. Door het grote geheel te dienen dien je jezelf.
 

De universele school.

Het volgende verhaal over de vierde Lichtsfeer wordt verteld door iemand die de ‘universele school’ in deze sfeer bezoekt en vertelt uitgebreid wat zij daar allemaal tegenkomt. Zij vertelt: ‘We kwamen in een ruime hal van grote schoonheid, als een antieke tempel. Vierkant, hoog en ruim. De zacht vibrerende wanden werden van binnenuit verlicht. Aan de breedste zijde was de ruimte open. De vloer was in een bloemenpatroon gemaakt van zacht kristal. Aan de buitenste randen liep een blauwe baan van een lichtdoorlatend materiaal, als een lichttapijt. Over de hele lengte van de open zijde bevonden zich ronde, zandkleurige pilaren. Naar buiten waren traptreden van wit kristal die naar een lichtblauw pad leidden’. Zij vertelt verder: ‘Ik liep naar de open zijkant en zag een prachtig begroeide tuin van grote schoonheid, met bloemen in vele kleuren, met struiken en bomen. Ik zag kinderen spelen met een schijf die als een ‘lichtflits’ van de een naar de ander werd gegooid. Zij verplaatste zich met gedachtekracht en het spel van deze kinderen verliep dan ook anders dan dat het op aarde zou gaan. Om de flitsende schijf te pakken, sprongen ze omhoog om vervolgens met een sierlijke sprong weer op de grond te komen. De spelende kinderen leken zelf wel lichtflitsen. Ze renden langs elkaar heen en schoten weer omhoog, reikend naar de flitsende schijf. Met grote behendigheid speelden zij hun spel. Zij lachten, maakte lol en hun gezamenlijke plezier werkte aanstekelijk. Toen het spel uit was, rolden ze door elkaar heen van het lachen. Er werd wat geduwd en getrokken en ze begonnen aan nieuw spel. Twee meisjes met lange haren zaten elkaar achterna en probeerde elkaar kennelijk te pakken. Ze renden door de prachtig aangelegde tuin. Een van hen sprong behendig over een laag muurtje. Het andere meisje nam een aanloop, ‘vloog’ enkele meters omhoog en zweefde als het ware achter het eerste meisje aan. Even later zag ik ze wat verderop samen teruglopen naar de bloementuin en het speelveld. Vier jongens zaten aan een lange buitentafel. Het spel dat zij speelden bestond uit een vierkant bord van lichtblauw transparant materiaal, met daar bovenop ronde platte schijven in een iets diepere kleur blauw. Er waren ook dikkere schijven met nog donkere tinten. Tussendoor zag ik figuurtjes op de stenen die op dieren leken. Ik zag de spelers in diepe aandacht verzonken met de speelstukken schuiven, alsof het een soort damspel betrof. Verderop in de tuin, onder een immens grote boom, waarvan de takken als sluiers naar beneden hingen, zat een groep kinderen bij elkaar in een cirkel op de grond. Onder de boom zat hun leraar, ik zag hem communiceren met grote handgebaren. Een van de kinderen lag op zijn buik aandachtig te luisteren, het hoofd steunend op zijn handen. Een meisje lag op haar rug met open ogen aandachtig te luisteren. Een wonderlijk klasje bij elkaar’.

Specifieke studies.

De bezoekster van deze sfeer vertelt verder: ‘Deze kinderen blijken zich bijna allemaal voor te bereiden op hun nieuwe incarnaties op aarde. Sommigen van hen zullen in moeilijke gebieden op aarde geboren worden. Spelen is een zeer belangrijk onderdeel hier. Het is pure training, maar wel op een aangename wijze. Zij vertelt: kleine kinderen die op aarde overgaan, komen altijd in de kindersfeer terecht, waar zij altijd een individuele verzorging krijgen. Ze groeien daar verder, leren, studeren en bereiden zich vaak al binnen enkele aardse jaren of soms al eerder, voor op een nieuwe incarnatie. De kinderen waar het hier om gaat hebben allemaal al een zielsafstemming op het hoogste licht en hoeven in principe niet meer te incarneren. Zij doen dit vanuit de eigen vrije keus, met heel specifieke taken. Het zijn hoge entiteiten die bewust gekozen hebben voor de zeer hectische tijd die de mensheid momenteel doormaakt. Zij doen dit door korte levenscontracten aan te gaan en niet al te lang op aarde te vertoeven. Zo’n groep zie je hier nu met elkaar spelen en leren. Maar er zijn ook een aantal van deze kinderen die er niet voor kiezen om spoedig te incarneren, maar blijven in de lichtsferen om er te gaan werken. Zij worden leraren of begeleiders voor anderen. Zij verenigen zich met hun andere Zelven, hun ‘multidimensionale Zelven’ en werken vervolgens vanuit dit grotere Zielenwezen. De kinderen die men hier ziet spelen, komen en gaan vanuit diverse sferen. Dit is een universele school met heel specifieke studies. In niets te vergelijken met een universiteit of hoge school op aarde. Elk studiedeel ontvangen zij in een kleine groep van ongeveer twaalf studenten of minder. De leraar van die groep houdt zich ook individueel bezig met zijn of haar leerlingen. Sommigen krijgen aanvullende lessen specifiek voor dat terrein van leven en werken waar zij heen gaan. Dit zijn allemaal oude wijze zielen met een grote innerlijke Liefde en Kracht. Worden deze kinderen op aarde geboren dan blijft deze hoge energie zichtbaar voor hen die dat kunnen ‘zien en kunnen voelen’. Hun uitstraling is licht en warm en alleen al hun aanwezigheid op de plaats waar ze incarneren, kan voor een grote verandering zorgen. Veel van deze kinderen blijven volledig buiten beeld en zullen het ‘leven’ leven door er alleen al te Zijn. Op de plaats waar ze terechtkomen, planten ze licht en geven velen in hun omgeving de kans zich daaraan op te trekken. Het blijft wonderlijk hoe dat werkt’.

 

Inspiratie: ‘Een cirkel doorbroken’, Thea Terlouw.          

 

                   

 

        

               

 

             

 

 

dinsdag 5 mei 2015

De Kristallen Schedels.


De kristallen schedels.
 

Tevens het menselijk bewustzijn symboliserend.

Voorwoord.

Sinds dat de eerste kristallen schedels in het begin van de vorige eeuw in oude ruïnes van Mexico en in de oude Mayastad Lubaantun in het zuiden van Belize (voormalig Brits Honduras) werden gevonden, vormen deze schedels een van de grootste mysteries van de wereld. Sommige nu nog levende Maya’s in Midden Amerika zeggen dat hun volk (nakomelingen van Atlantis) verantwoordelijk is voor de creatie van 13 ‘echte’ kristallen schedels. Kristallen schedels waarin alle vergaarde kennis vanuit het (verre) verleden in opgeslagen werd. Als alle oorspronkelijke 13 kristallen schedels weer bij elkaar zouden komen, dan zou alle opgeslagen kennis zich bij ons collectief bewustzijn voegen, met een grote menselijke bewustwording tot gevolg. Maar behalve de Maya’s beweren andere bronnen dat de hogepriesters van Atlantis, ruim 13000 jr. geleden hun val zagen aankomen en daarom al hun kennis opsloegen in 13 kristallen schedels, die her en der over de wereld verspreid werden. Uiteindelijk zou aan het einde van een grote kosmische cyclus (onze huidige tijd), alle schedels gevonden worden en al hun kennis prijs geven. Maar dan moet de mensheid geestelijk wel voldoende zijn geëvolueerd en de nodige wijsheid hebben verkregen, zodat er geen misbruik van deze kennis kan worden gemaakt. Het zoeken naar alle dertien schedels is echter nog steeds gaande, wat bemoeilijkt wordt door het feit dat sindsdien veel kristallen schedels (als kopie van het origineel), door mensenhanden worden gemaakt. Doch deze schedels zijn direct als namaak te herkennen, omdat zij geen informatie bevatten en alleen als kunstvoorwerp kunnen dienen.
 
De bekendste kristallen schedels.
 
Inmiddels is men er het er min of meer over eens dat er nu 8 van de 13 originele schedels gevonden zijn. De bekendste en zwaarste van deze schedels heet ‘Max’ en werd rond 1925 gevonden in een graftombe van de Maya’s in Guatemala. Via de Maya’s en een Tibetaanse Lama kwam hij in het bezit van de Amerikaanse Jo Ann Parks die hem overal ten toonstelt en wetenschappelijk liet onderzoeken. Max is een van de weinige originele schedels die toegankelijk is voor het publiek, de meeste andere schedels bevinden zich achter glas in verschillende musea. De schedel ‘Max’ kan zich telepathisch in verbinding stellen met belangstellenden en speelde naar eigen zeggen een belangrijke rol in de diverse beschavingen van Atlantis en bij de latere Maya’s. Verscheidene esoterische bronnen beweren echter dat de 13 kristallen schedels door buitenaardse intelligenties (waaronder de Yzhnϋni van het sterrenstelsel Sirius) zijn gemaakt. Ze zouden zijn geprogrammeerd met het prototype van het perfecte menselijke bewustzijn. Na de stichting van Lemurië, zo een 900.000 jaar geleden, bleven deze schedels op Aarde achter zodat de primitieve mens zich hiernaar kon vormen. Een andere bekende kristallen schedel is de schedel van Mitchell-Hedges en kent een soortgelijk verhaal als dat van Max. Hij werd ongeveer in dezelfde tijd als Max ontdekt onder een altaar in de oude Mayastad Lubaantun, in Belize (voormalige Honduras). Hij werd gevonden door de destijds 17 jarige Anna, die als dochter van de Britse onderzoeker Frederick A. Mitchell-Hedges met hem mee mocht op ontdekkingsreis. Een Mayapriester vertelde hen dat de schedel magische krachten bezat. De schedel bleef tot aan haar dood in 2007 in het bezit van Anna. Net als bij schedel ‘Max’ hebben mediums zich met deze schedel in verbinding gesteld en allerlei informatie en beelden uit het verleden doorgekregen. Een andere opvallende eigenschap is dat de oogkassen werken als prisma’s en de hele schedel oplichten als je er met een lamp op schijnt. Eind jaren ’60 van de vorige eeuw is de laatste schedel onderzocht door het technologiebedrijf Hewlett-Packard in hun laboratorium waar ze kristallen voor hun computers testen. Die konden er geen sporen van gereedschap op vinden, maar ontdekten wel allerlei verbluffende eigenschappen als er met licht- of laserstralen op de schedel geschenen werd. Ze bevestigden dat zowel de bovenkant als de onderkaak uit één en hetzelfde stuk kwartskristal gemaakt waren. Naar hun schatting zou het met onze huidige kennis en techniek minimaal 300 (man)jaar kosten om zoiets kunstigs te kunnen maken. Wat het precieze verhaal achter de kristallen schedels ook moge zijn, vast staat dat veel schedels met een dusdanige verfijnde techniek vervaardigd zijn, dat ze tot op heden door wie dan ook ter wereld niet na te maken zijn. Zowel de kristallen schedels als de losse onderkaken, zijn uit één stuk kristal vervaardigd zonder ook maar enige vorm van onderbreking. Wat de wetenschap voor absolute raadsels stelt. Maar wat de wetenschap wel al heeft kunnen bevestigen, is dat kwartskristal uitstekend materiaal is om computerinformatie langdurig in op te kunnen slaan.
 
Kosmisch Akashaveld.
 
De dertien kristallen schedels horen bij elkaar en vormen samen een intelligentie met één groot bewustzijn, maar de schedels vertegenwoordigen elk ook los van elkaar een intelligentie met allemaal een speciale opdracht voor de mensheid en de Aarde. Triviaal gesteld is elke kristallen schedel een soort ‘USB-stick’ waar informatie op staat. Informatie die men tot op heden alleen kan verkrijgen door er ter plaatse met de juiste sensitiviteit en concentratie op te mediteren en er mee te communiceren. Alle schedels met elkaar vertegenwoordigen het grotere plan (Kosmische Akashaveld) voor de mensheid en de Aarde. Het Kosmische Akashaveld of ook wel de ‘Akasha Kronieken’ genoemd, betreft het permanente en universele geheugen van onze planeet en het Universum waarin wij leven. Over de schedels zijn al diverse documentaires gemaakt, van onder meer de BBC en Everyman Productions in Groot Brittannië. Deze documentaires zijn uitgezonden op A/E Network, National Geographic, History Channel en natuurlijk Discovery Channel over de hele wereld. Ook op Travel Channel zijn documentaires te zien geweest in de programma’s: Top 10 Mysteries, Unsolved Mysteries en Strange Universe. Eveneens zijn er in Spanje en in Japan uitgebreide documentaires op de TV geweest en studies gedaan naar de kristallen Schedels.
 
 
 
 
De Sirianen.
 
De Yzhnϋni.
Toen ongeveer 30.000 jaar geleden de derde en laatste cyclus van Atlantis met het smelten van de ijskappen een aanvang nam en de gletsjers zich op het toenmalige Noordelijke halfrond begonnen terug te trekken, vond er spontaan een grote opbloei van Atlantis plaats. Nadat de tweede fase van Atlantis ten onder was gegaan, kwam het derde en laatste deel van het overgebleven continent weer tot leven, zowel wat energie als klimaat betreft. Vanwege de karmische verbinding met de Aarde die blijkbaar al lange tijd bestond, kozen veel zielen afkomstig van het sterrenstelsel Sirius ervoor, om op de Aarde te verschijnen. Zowel ten behoeve van zichzelf om zich in de Aardse fysicaliteit verder te kunnen ontwikkelen, alswel om de mensheid te helpen opnieuw geboren te worden. Dit was de periode waarin de eerste Sirianen fysiek als mensachtigen op de Aarde verschenen. Net als hun Zonnegod Satais (Sirius B) is hun planeet van herkomst, Yzhnϋ, niet langer deel van het materiële universum doordat hij destijds naar een hogere energiefrequentie verhuisde. Een zes dimensionale planeetfrequentie/-existentie, die binnen een parallel universum naast dat van ons bestaat. Voor de Yzhnϋni was dit een kans om opnieuw in een fysieke vorm te kunnen verschijnen en te leren van de confrontaties met de elementen in de materiële wereld. Alsook te leven met andere levensvormen en de processen waar bewuste wezens mee te maken krijgen. Zo ook het karma op te lossen waarmee Sirius in het verre verleden met de Aarde verbonden werd en waardoor onze eigen evolutie anders voor lange tijd zou zijn vertraagd. De Yzhnϋni, die ‘sterrenzaden’ van Sirius zijn, ondervonden destijds grote moeilijkheden bij het materialiseren binnen de derde dimensie, doordat hun eigen vibratie het fysieke reeds lang achter zich had gelaten. De weg terug naar de materiële vorm was dus voor hun vol met onzekerheden. Tijdens hun eerste verschijning op Aarde hadden de Yzhnϋni zo’n hoge frequentie dat ze hun vorm niet of nauwelijks konden vasthouden in de dichtheid van de Aardse frequentie, noch konden ze direct contact met de zonnestraling verdragen. Voor toeschouwers leek het alsof ze de werkelijkheid in- en uitvloeiden. En inderdaad stroomden ze ook herhaaldelijk weg uit de materiële wereld, terug naar de zesde dimensie. Totdat ze uiteindelijk in staat waren om hun 3D-frequentie vast te kunnen houden. Naarmate de Siriaanse kiemen zich geleidelijk meer in de aardse realiteit begonnen te gronden, werd hun fysieke verschijning dichter en pasten zij zich beter aan aan de geothermische krachten van de Aarde en van de Zon. Hun lichamen werden fysieker en weerbaarder, hun huid werd dichter en nam een wat diepere kleur aan, zij kregen een wat minder ‘doorschijnend’ voorkomen.
 
Het schedelcollectief.
 
Tijdens de aardse ontwikkeling van de Yzhnϋni waarbij zij de novices van de derde Atlantische cyclus de gebruiken leerden kennen, die de energiefrequentie van de oorspronkelijke bewoners van de voorbije tweede Atlantische cyclus en hun hele ecosysteem moesten herstellen; kwam er een moment waarop de Siriaanse Hoge Raad ingreep. De Sirianen waren vastberaden om het leerproces van de Atlantiërs te versnellen, opdat zij de multidimensionaliteit en het hogere doel van het bestaan van de mensheid eerder zouden begrijpen. En de Atlantiërs verder konden gaan met het werk van de Yzhnϋni om het collectieve geheugen van de beschaving op gang te brengen. Het zou hen met de oneindigheid van het leven verbinden, dat door het multidimensionale lichaam van het ‘Al-Wat- Is’ (de Albron) stroomt. Om de nobele Yzhnϋni bij te staan in hun pogingen, werden er dertien kristallen schedels met buiten-dimensionale eigenschappen gematerialiseerd. Of liever gezegd ‘gekristalliseerd’ binnen de driedimensionale aardse frequenties. In feite op dezelfde wijze waarop de mens haar ‘Zielenessentie’ voor de geboorte in de moederschoot creëert om zich als een 3D-wezen op Aarde te kunnen manifesteren. Besef dat kwartskristallen tot op zeker hoogte ‘levende’ wezentjes zijn, die energie vastleggen, opslaan en versterken. Men heeft inmiddels kunnen zien dat ze ook toegepast worden binnen onze huidige technologie. Hoewel men misschien niet helemaal begrijpt hoe het werkt, heeft men de ‘Siliciumchip’ aanvaard als het fundament waarop onze hele technologie is gebouwd. De dertien schedels die in het vroege Atlantis tot verschijning werden gebracht, waren vormgegeven door middel van gedachtevorming door hogere wezens, leden van de Lichtfamilie die vanuit vele dimensionale raamwerken werden opgeroepen om aan de schepping ervan mee te helpen. De kristallen schedels werden door de Siriaanse Hoge Raad naar het Aardse rijk overgebracht en waren geprogrammeerd om de poorten naar multidimensionaal bewustzijn voor de Yzhnϋni te openen, opdat zij direct toegang zouden krijgen tot gidsen van de hogere dimensies. De dertien kristallen schedels, die de Lichtfamilie als ‘Het Schedelcollectief’ kent, werden in de Tempel van Nephtys in Atlán (op het latere eiland Poseidon) geplaatst. Diep in een amethistengrot in het onderaardse heiligdom va de Yzhnϋni. De plaatsing in de amethistengrot zou men zich als volgt voor kunnen stellen: ‘men bevindt zich in een grot waarvan de wanden zijn bekleed met amethistkristallen. Twaalf kristallen schedels zijn in een cirkel geplaatst (de kosmometrische configuratie van de Goddelijke Albron), zodat ze uitkijken op de amethistkristallen die de muren vormen van de grot. Zij zullen de matrix van het elektromagnetisch veld van de Aarde op het aangewezen moment activeren. De dertiende kristallen schedel, de ‘hoofdschedel’, staat op een spiraalvormige basis van orichalcum (metaalerts dat rijkelijk aanwezig was in de tijd van Atlantis), in het brandpunt van de cirkel. Deze hoofdschedel vertegenwoordigt het zaad, het bewustzijn van de Eerste Schepper. Dit is het beginpunt voor de zieners van de Yzhnϋni, want door de activering van de Master (hoofdschedel) gaan de andere twaalf schedels resoneren en openen alle schedels met elkaar het contact met andere dimensies en Lichtwezens. Een contact op vele frequentieniveaus met werelden die men allang vergeten is, dat zij ooit bestaan zouden hebben’.
 

Zoals de Schedels ooit bij elkaar zullen zijn
 
Galactische computer.
 
Toen de dertien schedels eenmaal waren geactiveerd, diende het samenwerkingsverband tussen het Schedelcollectief en de Yzhnϋni als een grote galactische computer. Een technisch middel dat hun voortdurende uitwisseling met de Siriaanse Hoge Raad, de Galactische Federatie en met de vele hogere dimensies uit de kosmos mogelijk maakte. Alles kon worden gezien en gehoord binnen de onbegrensdheid van ‘Al-Wat-Is’, omdat binnen de driedimensionale tijd en ruimte alle beperkingen werden weggenomen. De Yzhnϋni, die uiteindelijk hadden geleerd hoe ze hun hoge geestelijke frequentie in de wereld van de materie vast moesten houden, waren doormiddel van dit Schedelcollectief opnieuw in staat om zich met de verste uithoeken van de kosmos in verbinding te stellen. Wat sinds hun vertrek van Sirius blijkbaar niet direct meer mogelijk was geweest. Het was de bedoeling dat deze uiterst waardevolle galactische ‘computer’ uiteindelijk aan de mensheid zou worden geschonken, lang nadat de Yzhnϋni na het beëindigen van hun missie de aardse sfeer weer zouden hebben verlaten. Om op deze wijze de toekomstige zieners van de Aarde een eeuwigdurend venster op de kosmos te kunnen verschaffen. Dit geschenk zou door de eerste priesteressen worden doorgegeven aan het Priesterschap, op het moment dat ook zij een hoge staat van bewustzijn zou hebben bereikt. Maar om oneigenlijk gebruik van het Schedelcollectief door duistere krachten (die altijd latent aanwezig zijn geweest) te voorkomen, verordonneerde de afgezanten van het Licht dat veel van de kennis die via het Schedelcollectief vergaard was, gedurende de rest van de Yzhnϋni-missie streng geheim moest blijven. Voor hun vertrek vanuit de aardse sfeer werd hen door de Hoge Raad opgedragen om elk van de twaalf schedels toe te wijzen aan een zorgvuldig uitgekozen Hoeder van de Kristallen. Eén die de initiatie (inwijding) succesvol had afgerond en de mysteriën voldoende kende en zodanig zuiver van intentie was, dat de betreffende persoon deze immense verantwoording kon dragen. Aan ieder van hen werd de solitaire missie opgedragen om in het geheim een schedel naar een aangegeven plek op Aarde te brengen, daar waar de kennis opnieuw geopenbaard zou worden wanneer de tijd daar rijp voor zou zijn. De dertiende hoofdschedel (de Master) werd als te krachtig voor menselijke handen beschouwd. Deze werd gedematerialiseerd en ter bewaring teruggestuurd naar de zesde dimensie, tot het moment waarop de leden van het Schedelcollectief weer op Aarde zou worden herenigd, om aan het ‘Grote Werk’ bij te dragen dat voor de mensheid in het verschiet ligt. Er werd in voorzien dat de ‘Hoeders van de Kristallen’ terug zouden keren en zichzelf kenbaar zouden maken aan hen die bijeen zouden komen om het raam op de kosmos te heropenen. Dit ter instructie en ter voorbereiding van hen die met de Aarde de vierde dimensie zouden willen betreden.
 
De tijd nabij.
 
Inmiddels zijn er al acht kristallen schedels gevonden, onder andere bij de Maya’s. Van alle schedels is bekend dat zij een sterke kracht bezitten en dat zij allemaal herinneringen van hun oude bewaarders bevatten. Van de schedels waarvan het bestaan door het grote publiek nog onbekend is, is er één in handen van de Tibetaanse Ouderen, een ander is in het bezit van een bepaalde Indianenstam in Amerika, één ligt op de bodem van de zee en een andere onder het zand van de Sahara en zoals eerder vermeld ook één diep onder de Sfinx in Egypte. Van weer een andere schedel wordt de verblijfplaats voorlopig nog geheim gehouden. De tijd breekt nu bijna aan dat ze allemaal tevoorschijn komen en het Schedelcollectief hersteld zal worden. De Master (hoofdschedel) zal opnieuw verschijnen tijdens de hereniging. De hereniging zal in de landen van de Maya’s plaatsvinden. Belangrijke priesters van de Maya’s zullen daarbij een sleutelrol vervullen. Het is van belang dat de kristallen schedels op het aangewezen uur bijeengebracht worden in hun resonantievelden. Hier is voor gezorgd omdat de schedels zo zijn geprogrammeerd. De Hoeders van de kristallen schedels wachten op een teken. Dit houden ze geheim totdat alle twaalf schedels gevonden zijn. De eerste Hoeders van de kristallen hebben lang geleden de procedure bedacht en doorgegeven. Hopelijk nog in deze tijd zullen de kristallen schedels, zodra de mensheid daar klaar voor is, vanuit hun ‘schuilplekken’ tevoorschijn komen. Voorbereidingen voor de grote hereniging zijn al lange tijd gaande. De mensheid zal worden geleid door de Familie van Licht.


Inspiratie: 'De terugkeer van Atlantis', Patricia Cori. Het internet en eigen doorgeving.